Polski owczarek nizinny

Dogger

Polski Owczarek Nizinny, Pon

Choćby szukać ze świecą, wśród polskich owczarków nizinnych (zwanych krótko ponami) nie znajdzie się posępnego zrzędy. Wszelkim jego poczynaniom towarzyszy dobry humor oraz iście ułańska fantazja. Szczere przywiązanie do swego pana wcale mu nie przeszkadza w zachowaniu pewnej niezależności. Cały dzień potrafi radzić sobie sam, nie wymagając żadnego towarzystwa. Bardzo aktywny, lubi przebywać poza miastem, korzystać z uroków natury, poswawolić w wodzie. Ale wieczorem, po powrocie do domu, z utęsknieniem czeka na swoją porcję pieszczot i chwile rodzinnej czułości.

Nieufny, jak większość ras pasterskich, świetnie sprawdza się w roli stróża. Bardzo towarzyski, nigdy nie szuka okazji do zwady. Wykazuje się dużą tolerancja wobec swych współbraci. Przyzwyczajony za młodu, znajdzie wspólny język z innymi zwierzętami.

Doskonała pamięć, wyjątkowy dar obserwowania i wrodzone poczucie obowiązku sprawiają, że mimo silnego charakteru nie jest trudny do wyszkolenia. Minimum autorytetu w zupełności wystarczy, by powściągnąć jego upodobanie do psot i zbytnią „gadatliwość”. Pon w dyskusjach ze swym panem lubi mieć ostatnie słowo, ale dobrze wychowany, będzie się starał czynić to w granicach rozsądku.

Na spacerach wytrwale obiega swe domowe stado, sprawdzając, czy nikt się nie ociąga i czy wszystko jest pod kontrolą.

Z pochodzenia wiejski pasterz, owczarek nizinny potrzebuje dużo ruchu na świeżym powietrzu, niezależnie od pogody. Przed laty, gdy zajmował się wypasem owiec, przywykł do temperatur nawet poniżej -20˚C. pomagała mu w tym jego szata, tak uformowana, by chronić psa zarówno przed mrozem, jak i upałem.

Pon ma obfity włos, ale jego pielęgnacja nie jest tak uciążliwa, jakby się mogło wydawać. Raz lub dwa razy w tygodniu należy go dokładnie wyszczotkować, w przeciwnym razie włos będzie się spilśniał i zbijał w kołtuny. Dbałość o szatę pona to jeszcze nie wszystko. Trzeba regularnie kontrolować stan jego uszu i oczu i czyścić je w miarę potrzeby przy pomocy odpowiednich preparatów.

Jeśli pon ma jakąś wadę, to jest nią, mówiąc oględnie, nieposkromiony apetyt. W żaden sposób nie może oprzeć się rozkoszom podniebienia! Pory posiłków to dla pona rzecz święta i nie ma mowy, by przegapił tę chwilę, kiedy pełna miska znajdzie się w zasięgu jego wzroku. Jest łakomczuchem, ale mało wybrednym. Ponieważ ma skłonności do tycia, linie zachowa tylko wówczas, gdy będzie miał dużo ruchu.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: I FCI, sekcja 1 (psy pasterskie i zaganiające).
Wzrost: 45-50 cm (pies), 42-47 cm (suka).
Waga: wzorzec jej nie precyzuje, ale powinna być proporcjonalna do wzrostu.
Głowa: proporcjonalna w stosunku do tułowia, silnie zarośnięte policzki, czoło i broda; sprawia wrażenie większej niż w rzeczywistości; stop wyraźnie zaznaczony; czaszka szeroka, lekko wysklepiona; szczeki silne, zgryz nożycowy lub cęgowy; uszy średniej wielkości, wiszące, ruchliwe, w kształcie serca; oczy owalne, w kolorze orzechowym; spojrzenie żywe i przenikliwe.
Tułów: nieco dłuższy niż wyższy; sylwetkę można wpisać raczej w prostokąt, o proporcjach 9:10; grzbiet prosty i umięśniony; zad silny i lekko spadzisty; tylne kończyny mocne.
Ogon: naturalnie szczątkowy lub obcięty bardzo krótko. Może być także częściowo skrócony lub długi, noszony powyżej grzbietu, ale nie zakręcony.
Szata: gęsta, gruba i obfita, podszerstek miękki. Włos powinien być prosty lub lekko falisty. Charakterystyczna grzywka opadająca na czoło przykrywa oczy.
Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]