Maltańcyzk

Dogger

Maltańczyk
Wspaniała uroda i jedwabista szata uczyniły z maltańczyka pieska o wyrafinowanym wyglądzie, sprawiającego wrażenie delikatnej maskotki. Choć jest piękny, elegancki i pełen gracji, daleko mu do luksusowego kanapowca spędzającego czas na ozdobnej poduszce. Mówią o tym jego figlarne spojrzenie i przebiegła minka.

Spokojny i przylepny, obdarzony inteligencją i wielką wrażliwością, ma bardzo bogatą osobowość. Amatorzy salonowych piesków powinni jednak omijać go z daleka! Maltańczyk, skazany na gnuśne życie w mieszkaniu, będzie nieszczęśliwy.

W jego małym ciałku kryje się istota o wielkiej osobowości. Posiada on dar zjednywania sobie serc wszystkich, którzy się do niego zbliżą. Potrafi kochać i nic dziwnego, że przez całe wieki był kochany: nie tylko ze względu na urodę, ale również wspaniały charakter. Jest zabawny, czuły, grzeczny, spontaniczny i radosny, a humor zawsze mu dopisuje. Biel jego szaty zdaje się być odzwierciedleniem jego niewinności, radości życia i wrodzonej łagodności. Nie jest zbyt swawolny ani bardzo hałaśliwy.

Trzeba uważać, by nie zobaczyć w nim psa obojętnego na wszystko i traktującego świat z góry. Łatwo się bowiem pomylić co do jego prawdziwej natury, ponieważ luksusowa szata nadaje mu wygląd kapryśnej gwiazdy. Ten niewielki piesek przywiązany jest bezgranicznie do bliskiej mu osoby i bezustannie szuka z nią kontaktu. Samotność jest dla niego smutną, trudną do zniesienia niedolą. Powinien więc mieć właściciela, który dysponuje wolnym czasem i w żadnym razie nie jest zapatrzony tylko w jego królewską urodę. Amatorzy piesków dynamicznych, a jednocześnie spokojnych, łagodnych i czułych znajdą w nim rzadką perłę. Pod warunkiem, że nie odstrasza ich konieczność codziennych starannych zabiegów toaletowych, jakich wymaga długa i delikatna szata maltańczyka.

Maltańczyk w lot wszystko pojmuje, odgaduje bezbłędnie, czego się od niego żąda, ma doskonale rozwinięty zmysł obserwacji i znakomitą pamięć. Zazwyczaj zachowuje się spokojnie i z rozwagą. Prędko uczy się cierpliwości i posłuszeństwa, od najmłodszych lat przyzwyczajony do manipulowania nim podczas codziennych zabiegów toaletowych. Wszystko to sprawia, że łatwo odnajduje się w roli nienagannie wychowanego psa do towarzystwa. Sprzyja temu jego zrównoważony i łagodny temperament oraz silna potrzeba przypodobania się swojemu panu.

Oczywiście, nieobce jest maltańczykowi upodobanie do komfortu – miękkiego posłania czy wygodnego fotela, jednak pod pięknym futerkiem kryje się silny piesek, który gustuje w całkiem zwyczajnych przyjemnościach. Wycieczka do lasu, spacer po polach czy choćby bieganie po ogrodzie sprawią mu radość i dostarczą odpowiedniej porcji ruchu (maltańczyk jest doskonałym piechurem i nie odstraszają go trudy wędrówki). Jego szczęście jest absolutne, gdy obok idzie ukochany pan.

Ten arystokrata nie przepada za psim towarzystwem. Nie jest też amatorem psich zgromadzeń.

Aby sierść maltańczyka zachowała połysk i wspaniały wygląd, wymaga takiej samej pielęgnacji jak długie i delikatne włosy. Codziennie powinien być on pieczołowicie czesany miękką szczotką (celem uniknięcia filcowania się włosa i tworzenia supłów). Jeżeli nasz maltańczyk ma zachować śnieżną biel swojej szaty, trzeba go kąpać raz w miesiącu, uważając, by włos był uprzednio dobrze rozczesany.

Konieczne jest zachowanie należytej higieny oczu, które codziennie należy przemywać wodą destylowaną lub przegotowaną.

Champion psiej urody wymaga zdwojonych starań. Aby miał długą jedwabistą szatę sięgającą ziemi, niezbędne są papiloty! To sekret, dzięki któremu pies może zachować długi, niełamiący się włos.

Maltańczyk jest twardy jak skała i długowieczny. Może żyć ponad 15 lat! Jego słabe punkty to zęby, które wcześnie pokrywają się kamieniem nazębnym (co sprzyja obnażaniu się dziąseł), i skłonność do zwichnięcia rzepki. Aby zapobiec wypadaniu dysków międzykręgowych, trzeba zwracać uwagę, by piesek unikał skoków wzwyż i niezbyt często schodził i wchodził po schodach.

Maltańczyk nie jest psem o wyjątkowym zapotrzebowaniu pokarmowym. Jeśli chcemy, by jego szata była piękna, obfita i dobrej jakości, pies musi być karmiony pokarmem wysokobiałkowym, bogatym we wszelkie witaminy włosa (jak np. biotyna). W jego królewskim charakterze leży często niechęć do zwykłych potraw, maltańczyki po prostu bywają niejadkami.

DOWÓD OSOBISTY
na podstawie wzorca
Grupa: IX (psy do towarzystwa).
Waga: 3-4 kg.
Wzrost: 21-25 cm (pies), 20-23 cm (suka).
Głowa: raczej szeroka.
Nos: czarny, duży, zaokrąglony, nozdrza otwarte.
Oczy: duże, koloru ciemnej ochry, o inteligentnym i pełnym wyrazu spojrzeniu. Zarys powieki niemal w kształcie koła. Brzegi powiek zabarwione na czarno.
Uszy: prawie trójkątne, opadające, osadzone wysoko, powyżej łuków jarzmowych.
Tułów: jego długość, od ramienia do pośladków, wynosi nieco więcej niż 38 proc. wzrostu mierzonego w kłębie.
Grzbiet: jego długość równa jest około 65 proc. wzrostu mierzonego w kłębie.
Klatka piersiowa: długa.
Ogon: stanowi przedłużenie grzbietu, gruby u nasady, cienki na końcu.
Szata: gęsta, lśniąca, jedwabista, zwisająca do ziemi, bez podszerstka.
Umaszczenie: czysto białe (dopuszcza się także odcień kości słoniowej).
[link widoczny dla zalogowanych]

Żródło: [link widoczny dla zalogowanych]