Pekińczyk

Dogger

Pekińczyk

Badania archeologiczne wykazały, że psy hodowano w Chinach już około 7000 lat przed naszą erą, ale z pewnością daleko im było do współczesnego pekińczyka.

O bardzo małych psach charakteryzujących się „małpią twarzą” źródła pisane wspominają począwszy od V wieku p.n.e. Nie wiadomo, skąd pochodziły. Jedni badacze sądzą, że z północy, z Mandżurii, inni, że aż z Turcji. Podkreślano, że musiały one być tak małe, aby mieściły się pod niskimi stołami.

Ten pies nie boi się niczego! Do wszystkiego odnosi się z dużym dystansem i godnością. Większą uwagą obdarza jedynie właściciela, do którego jest naprawdę przywiązany. Trzeba jednak przyznać, że przedstawiciele tej rasy nie należą do ślepo posłusznych. Jeśli ktoś chce psa bardzo karnego i wylewnie manifestującego swe uczucia, pekińczyk nie spełni jego oczekiwań.
Chińskiego malucha warto rozsądnie wychować, i to przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, aby w ogóle chciał słuchać, po drugie, aby tolerował inne psy i nie chciał ich natychmiast przepędzać, rzucając się z jazgotem. Chociaż niektórym właścicielom podoba się demonstrowanie takiego temperamentu.

Niestety, z woli i upodobania człowieka wielki duch pekińczyka ma nie lada przeciwnika – jest nim niezwykle niefunkcjonalna budowa tych piesków. Już chińscy cesarze chcieli, aby były one jak najmniejsze (istniała nawet wyjątkowo mała odmiana pekińczyka, odpowiednia do noszenia w rękawie kimona; dzisiejsi hodowcy odeszli od tego pomysłu). Pysk, kiedyś tylko krótki, obecnie jest tak płaski, jakby go wcale nie było. Fałda skóry nad nosem utrudnia oddychanie. Często z powodu zbyt długiego podniebienia miękkiego oraz zwężenia nozdrzy piesek charakterystycznie pochrapuje. Duże oczy nierzadko wypadają przy byle urazie (na szczęście można je bez większej fatygi włożyć na miejsce i podszyć powieki, tylko trzeba to zrobić szybko!), a przednie nogi są krzywe tak bardzo, że pies porusza się z trudem. U pekińczyków zdarza się także wrodzona skłonność do zwichnięć rzepki. Wszystko to jest konsekwencją zgubnej tendencji hodowlanej, którą moża wyrazić jednym zdaniem: „Im bardziej, tym lepiej”.

Sierść pekińczyka składa się z długiego prostego włosa okrywowego i gęstego podszerstka, dlatego też podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym jest codzienne bardzo dokładne szczotkowanie. Szczególnej dbałości wymagają okolice uszu, łap i brzucha, najbardziej podatne na powstawanie filców. Pekińczyka kąpie się raz na dwa miesiące. Po wyszczotkowaniu sierść jest czysta, lśniąca i dodatkowo zwiększa swoją objętość. Pekińczyk wymaga bardzo systematycznej pielęgnacji, ale wziąwszy pod uwagę niezwykłą urodę tej rasy, warto się trochę namęczyć.

Pomimo takiej budowy pekińczyki są psami zaskakująco zdrowymi i odpornymi. Należy jednak wspomnieć, że częściej niż u innych ras występuje u nich podrażnienie i owrzodzenie rogówki, zdarzają się też stany zapalne wiszących, obficie owłosionych uszu. Niektórzy twierdzą, że pekińczyki częściej chorują na nerki. Mimo wszystko są to psy krzepkie, długowieczne (dożywają nawet 15–16 lat), do późnego wieku zachowują dobrą formę. Nie służą im upały, toteż w gorące dni trzeba je trzymać w cieniu i nie męczyć spacerem czy energiczną zabawą. Pekińczyk w ogóle nie jest psem spacerowym.

Osobny problem sprawiają trudności hodowlane – budowa pekińczyka powoduje, że tak krycia, jak i porody nie zawsze przebiegają w sposób naturalny.

Jest to piesek wybredny. Lubi, kiedy mu się dogadza, dobierając smaczne kąski. Nie ma zwyczaju rzucania się do miski. Jeśli decydujemy się na karmy przemysłowe, granulki powinny być niewielkie, a karma smaczna i o dużej zawartości białka. Na polskim rynku dostępne są produkty specjalistyczne, opracowane z myślą o psach małych ras. Przygotowując posiłek domowy, pamiętajmy o tym, aby drobno pokroić mięso. Pekińczyk ma małe ząbki i drobną żuchwę, niewygodnie mu gryźć duże kawałki pokarmu. Obfity i długi włos tego pieska będzie naprawdę piękny tylko wówczas, gdy dostarczony pokarm będzie zawierał odpowiednio dużo białka, a także nienasycone kwasy tłuszczowe i biotynę. Uwaga na kalorie, aby nasz piesek nie przypominał futrzanego wałka.

Hodowla pekińczyków w okresie międzywojennym stała na wysokim poziomie. Dobre psy trafiły do nas z Rosji. Po wojnie przez długie lata istniała hodowla Mitang pani Haliny Pasionkówny. Pierwsze pekińczyki miała jeszcze przed wojną, a uratowawszy je z Powstania Warszawskiego, osiedliła się w Krakowie. Hodowała wzorcowe psy, zdrowe i sprawne, znane i cenione w całej Europie.
Dziś polskie pekińczyki pochodzą od psów czeskich i angielskich i są rasą niemalże unikalną.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: IX FCI (psy ozdobne i do towarzystwa), sekcja 8
Wymiary: pies ma być zaskakująco ciężki w stosunku do swojej wielkości
Wrażenie ogólne: pies ma wyglądać na krzepkiego, mocnego, pewnego siebie i wyniosłego
Głowa: szeroka, zupełnie płaska między uszami, kufa płaska i pomarszczona; zęby nie mogą być widoczne
Oczy: duże, okrągłe, ciemne i lśniące
Uszy: sercowate, wiszące, niezbyt długie, obficie owłosione
Tułów: klatka piersiowa beczkowata, grzbiet prosty i niezbyt długi
Kończyny: przednie o masywnym kośćcu, wyraźnie zakrzywione podramię, łapy odstawione na zewnątrz; tylne mniej masywne i równoległe
Okrywa włosowa: obfita, z podszerskiem, włos prosty i twardy
Umaszczenie: dowolne, byle nie albinotyczne lub czekoladowe

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]