Siberian Husky

Dogger

Siberian Husky

Pełne uroku, puszyste jak zabawki, często o jednym lub obojgu niebieskich oczach szczenięta husky uwiodły już niejedną osobę. Cieszą się niewątpliwie największą popularnością spośród czterech ras Północy.

Siberian husky to pies sprinter stworzony do ciągnięcia lekkich ładunków na średnich dystansach. Nie może zatem być ani zbyt masywny, ani za drobny. Musi mieć lekki i swobodny ruch. Jest to możliwe do osiągnięcia dzięki prawidłowemu umiarkowanemu ukątowaniu tylnych i przednich kończyn. Niewiele hodowli, również zagranicznych, nad tym pracuje. Często widzimy psy o bardzo stromych łopatkach i zbyt mocno ukątowanych tylnych kończynach. Taka budowa nie pomaga siberianom w pracy.

Wiele osób zachwyca się zawadiackim uśmiechem i szelmowskim spojrzeniem husky. Warto podkreślić, że niebieskie oczy, szczególnie poszukiwane przez nowicjuszy, nie są cechą obowiązkową.

W jego wyglądzie uwagę zwraca nos, który zimą często się przebarwia. Pojawia się na nim różowy pasek, który wiosną wraca do pierwotnego koloru. To zjawisko nazwano „śnieżnym nosem”. Husky z natury nie potrafią szczekać. Umiejętności tej uczą się, jeśli są od małego wychowywane z innym „normalnym” psem. Osobniki pozbawione takich kontaktów wydają tylko ochrypłe dźwięki lub też całkiem milczą. Psy chowane w większym stadzie z lubością wyją, co może nie podobać się sąsiadom.

Bardzo kiepski z niego stróż. Każdego człowieka, który wkracza na jego teren, traktuje jak przyjaciela. Zdarzają się psy płochliwe, które będą się odnosiły z dystansem do obcych i nie podejdą blisko, jednak nie możemy liczyć na to, że husky zaalarmuje domowników o zbliżającym się intruzie.

Generalnie psy tej rasy nigdy nie odmówią spaceru czy intensywnego treningu. Siberiany wyhodowane na dalekiej Północy do pracy w zaprzęgu, też miewały wakacje. Kiedy nadchodziło lato polarne i topniały śniegi, nie miały zajęcia. Współczesny husky spokojnie poradzi sobie z bezrobociem. Nie może ono jednak trwać zbyt długo, bo zacznie sam organizować sobie zajęcie, np. pogryzie dywan czy przekopie ogródek. Dlatego najlepiej zapewnić mu regularne treningi przy rowerze, dwa, trzy razy w tygodniu.

Od jesieni do wiosny psy powinny regularnie biegać. Latem, w upały lepiej zapewnić im innego rodzaju aktywność, np. pływanie lub swobodne zabawy na działce. Intensywniejszy wysiłek można im zaproponować późnym wieczorem lub wczesnym rankiem.

Siberiany to w większości uciekinierzy. Najprawdopodobniej to jedna z przyczyn tak dużej liczby tych psów w schroniskach. Chociaż zazwyczaj, gdy pies zginie, to właściciel go szuka i bez problemu odnajduje, nawet w schronisku. Niestety wiele siberianów ląduje na ulicy z zupełnie innej przyczyny. Kupione jako małe, śliczne, puchate kulki z niebieskimi oczami wyrastają na energiczne diabły, z którymi ludzie sobie nie radzą. Husky to pies niezależny, kochający przestrzeń, ruch i towarzystwo. Każdy potencjalny nabywca tej rasy powinien o tym wiedzieć i być przygotowany na trudny charakter nowego domownika.

Husky nie jest psem dla każdego! Jego wyjątkowa, oryginalna uroda sprawiła, że stał się niezwykle popularny. Powstało mnóstwo hodowli i drugie tyle pseudohodowli nastawionych wyłącznie na zbyt szczeniąt tej rasy. W takich miejscach nikt nie pyta, w jakie ręce trafia szczenię, i nie udziela nabywcy rad związanych z wychowaniem malucha. Tymczasem husky jest uroczym szczenięciem, bardzo samodzielnym i szybko oceniającym sytuację. Jeśli pozwoli mu się na zbyt duży luz, będzie problem z opanowaniem go w przyszłości. Psy tej rasy wymagają stanowczego opiekuna, który narzuci im swoją wolę, ale zrobi to na tyle dyskretnie, by pies nie uznał tego za przymus. Husky jest bowiem bardzo niezależny i trzeba to uszanować i zrozumieć. Nie jest to pies dla osoby, która oczekuje od czworonożnego towarzysza całkowitego oddania i posłuszeństwa.

Tego psa można nauczyć w zasadzie wszystkiego, należy go tylko przechytrzyć, bo szybko się nudzi podczas szkolenia. Ważne, żeby nauka nie trwała długo. Najlepiej dawkować ją małymi porcjami, przerywając co kilka minut. Siberian w lot pojmuje komendy potrzebne mu podczas pracy w zaprzęgu: „prawo”, „lewo”, „naprzód”, „stop”, bo wykonujemy je w plenerze, podczas spacerów. W takich warunkach można mu wpoić wiele innych umiejętności.

Z pewnością ani drób, ani zwierzęta gospodarskie nie będą bezpieczne, jeśli w pobliżu zamieszka siberian husky! Te psy mają silnie wykształcony instynkt myśliwski i zapolują na wszystko, co się rusza. Są przy tym wyjątkowo zwinne i szybkie. Co ciekawe, raczej nie zjedzą zdobyczy, ale przyniosą jako trofeum właścicielowi albo schowają we własnej budzie.

Oczywiście husky z pewnością będzie się lepiej czuł na dworze, w towarzystwie innych psów niż sam, zamknięty w mieszkaniu. Należy jednak pamiętać, że posesja musi być dobrze ogrodzona. Dla niektórych zwinnych siberianów nawet wysoki płot nie stanowi przeszkody.

Bywa, że właściciele husky mieszkający w miastach są bardziej świadomi potrzeb tych psów, dlatego dbają, by zapewnić im sporą dawkę ruchu. Pies, który na co dzień przebywa w ogrodzie czy kojcu, głównie leży, obserwując otoczenie. Potrzebuje więc porządnego wybiegania, o czym nie zawsze pamiętają jego właściciele.

Siberian husky ma sierść średniej długości, puszystą, podszytą miękkim, gęstym podszerstkiem. Tego rodzaju szata wymaga regularnego szczotkowania w celu usunięcia martwego włosa i nadmiaru podszerstka.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: V FCI (szpice i psy pierwotne), sekcja 1 (północne psy zaprzęgowe)
Wzrost: 54–60 cm (psy), 51–56 cm (suki)
Waga: 20–27 kg (psy), 15,5–23 kg (suki)
Głowa: średniej wielkości w stosunku do rozmiarów ciała, sucha, ładnie rzeźbiona, lisia w wyrazie. Mózgoczaszka lekko zaokrąglona między uszami, zwęża się stopniowo w stronę średniej długości niespiczastej kufy. Długość kufy i mózgoczaszki taka sama
Uszy: średniej wielkości, proste, osadzone wysoko
Oczy: w kształcie migdałów, bywają niebieskie, różnokolorowe (jedno niebieskie, drugie brązowe) lub brązowe, w zależności od umaszczenia psa jasne lub ciemne
Ogon: dobrze owłosiony, w kształcie kity, noszony wysoko, zakrzywiony jak sierp (nie może być zawinięty na grzbiecie), podczas spoczynku noszony nisko
Sposób poruszania się: krok pełen swobody i wyraźnie lekki. Biegnący pies szybko kieruje kończyny ku środkowi tak, że łapy stawia w jednej linii
Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie kolory, od czarnego po czysto biały, najczęściej z jasnym brzuchem, klatką piersiową i łapami. Na głowie charakterystyczna maska

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]