Golden retriever

Dogger

Golden Retriever

Golden retrievery, jeszcze nie tak dawno rzadko spotykane w Polsce, są dziś jedną z najbardziej popularnych ras. Niewątpliwie ich atutem jest uroda: biszkoptowe lub jasnorude umaszczenie, włos wystarczająco długi, aby stanowił ozdobę, ale nie tak obfity, by jego pielęgnacja sprawiała kłopoty. Na liście zalet znajduje się też wielkość goldenów: są to psy duże, a jednocześnie nie za wielkie do mieszkania. Jednak najbardziej rasa słynie z pogodnego usposobienia. Rozczulający wyraz pyska i ufne spojrzenie ciemnobrązowych oczu bezsprzecznie świadczą o łagodności.

Niektórych ludzi wręcz irytuje to, że goldeny kochają cały świat. Każdego w rodzinie obdarowują taką samą porcją uczucia. I „nie przepuszczają” nikomu na ulicy. Ktokolwiek przyjaźnie spojrzy na goldena, jest natychmiast zaliczany do grona osób lubianych, z którymi obowiązkowo trzeba się przywitać.

Jeżeli ktoś potrafi rozmawiać ze zwierzętami, to bez trudu poradzi sobie z każdym goldenem. One nade wszystko kochają pracę z człowiekiem, łakną kontaktu z właścicielem. Nauka i wypełnianie poleceń budują więź między psem
a panem. Posiadacze tych psów opowiadają, że goldeny same z siebie starają się tak zachowywać, aby sprawić przyjemność właścicielowi. Kiedy właściciel jest zadowolony, poklepie psa, pogada z nim, czyli golden osiąga swój cel – jest w centrum zainteresowania. Natomiast ludzie, którzy nie mają daru instynktownego budowania dobrych relacji ze zwierzętami, powinni poprosić o pomoc dobrego szkoleniowca.

Goldeny raczej nie należą do domowych niszczycieli, bez trudu uczą się, co im wolno robić, a czego nie wolno. Ale to nie znaczy, że czasami – tak jak każde małe dziecko nie nabroją...

Aby wychować tego uroczego blondasa trzeba mu okazać dużo miłości
i serca, a jednocześnie nie zapominać o konsekwencji. Golden najłatwiej uczy się podczas zabawy. Jego łakomstwo daje doskonałe efekty przy tzw. szkoleniu metodą pozytywnych wzmocnień.

Trzeba też pamiętać, że goldeny uwielbiają aportować. Stąd wynika ich wielka miłość do piłeczek, kółeczek, patyczków. Aportowanie doskonale przydaje się w nauce – za aport golden zrobi wszystko.

Ludzie, którzy poszukują psów obronnych i stróżujących, powinni wybierać wśród innych ras. Natomiast ktoś, kto potrzebuje sympatycznego, wesołego, spokojnego i mądrego przyjaciela, będzie zadowolony z goldena. Ten pies równie dobrze nadaje się do mieszkania, jak i do domu z ogrodem. W obu przypadkach musi chodzić na spacery.

Ruch należy dozować w sposób odpowiedni dla wieku, fizjologii, charakteru i potrzeb zwierzęcia. W przypadku goldena musimy pamiętać, by dać mu czas na osiągnięcie pełni wzrostu. Dopiero w wieku, w którym ten wzrost jest zakończony, około 14–15 miesięcy, możemy zacząć z naszym ulubieńcem wybierać się na bardziej forsowne spacery i wymagać od niego większego wysiłku.

Niestety, goldeny nie należą do ras wolnych od chorób wrodzonych. Natomiast ze względu na swoją popularność, a co za tym idzie, na dużą liczbę egzemplarzy na całym świecie, populacja goldenów jest właściwie zbadana, to chyba jedna z niewielu dobrych stron popularności. I tak rasa dotknięta jest dysplazją stawów biodrowych i dysplazją stawów łokciowych. U goldenów występują też miopatia i dystrofia mięśni, których konsekwencją jest postępujący zanik mięśni. Zdarzają się wady serca, np. niedomykalność zastawek. Problemy są też z oczami: od wad powiek począwszy (podwinięcie i wywinięcie powieki), przez małooczność (mikroftalmia), po postępujący zanik siatkówki i jaskrę. Niestety są to poważne schorzenia, których konsekwencją jest ślepota. Dlatego tak ważne jest, żeby kupując szczenię goldena, zapytać o zdrowie jego rodziców. W renomowanych hodowlach rozmnażane są wyłącznie przebadane osobniki, wolne od chorób dziedzicznych.

Ten pies wspaniale sprawdza się w canicrossie, agility czy flyballu. W każdym z tych sportów można osiągnąć z nim wyniki najwyższej klasy.

Pomimo że goldeny powszechnie kupowane są jako psy do towarzystwa, nadal wykorzystywane są podczas polowań, zwłaszcza do aportowania. Myśliwi bardzo cenią tę rasę. Goldeny łatwo się uczą, są wytrwałymi, spokojnymi i zrównoważonymi pomocnikami. Psy posiadające dyplomy z konkursów pracy organizowanych dla psów myśliwskich mogą startować na wystawach w klasie użytkowej. Sprawdzają się również w innych zajęciach. Wspaniale zdają egzamin, pomagając osobom niewidomym i niepełnosprawnym. Tu niezastąpiona jest więź z człowiekiem i ogromny zapał do nauki. Często są doskonałymi opiekunami osób chorych na padaczkę, łatwo je nauczyć przewidywania takich ataków. Goldeny doskonale sprawdzają się również jako psy ratownicze, np. do poszukiwania osób zasypanych w gruzowiskach. Ponadto chętnie pracują z dziećmi niepełnosprawnymi, odwiedzają chorych w szpitalach.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: VIII FCI (aportery, płochacze i psy dowodne)
Wzrost: 56–61 cm (psy), 51–56 cm (suki)
Waga: około 30 kg
Głowa: proporcjonalna, szeroka mózgoczaszka, kufa mocna, szeroka i głęboka, długość kufy zbliżona do długości mózgoczaszki
Oczy: ciemnobrązowe, w ciemnej oprawie
Uszy: średniej wielkości, obwisłe
Tułów: harmonijny, zwarty, krótki, głęboki; żebra dobrze wysklepione; lędźwie mocne i muskularne
Kończyny: dobrze umięśnione i dobrze kątowane
Ogon: osadzony i noszony w linii grzbietu, sięga do stawu skokowego
Okrywa włosowa: prosta lub falująca, podszerstek gęsty i dobrze chroniący przed wilgocią, dłuższy włos na ogonie, kończynach przednich i tylnej stronie ud oraz na klatce piersiowej
Umaszczenie: wszystkie odcienie koloru złotego i kremowego, nigdy nie czerwone ani mahoniowe

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]