Border collie.

Dogger

BORDER COLLIE

Border collie znane są z nieprzeciętnej inteligencji i łagodności. Nade wszystko kochają współpracę z człowiekiem. Tymczasem niektórzy właściciele skarżą się na trudności wychowawcze, przestrzegają przed niszczycielskimi skłonnościami, mówią, że nie są to zwierzęta, które mogą się wychowywać z dziećmi.

Bordery – w odróżnieniu od innych psów pasterskich – wykonują zmodyfikowaną pracę wilka. Zamiast zaganiać szczekaniem, urządzają takie same podchody jak wataha dzikich krewniaków. Kiedy osaczą stado lub wskazanego osobnika, pochylają łby, milczkiem skradają się na ugiętych łapach. Cały czas wpatrują się w oczy zwierzęcia. To jedyne psy, które swą postawą, a przede wszystkim wzrokiem wymuszają na innych stworzeniach pożądane zachowanie. Dlatego mówi się, że bordery hipnotyzują owce. Zresztą równie dobrze radzą sobie z gęśmi, kaczkami, owcami, jak i z pasieniem wielkich stad potężnych byków.
Borderowi należy zapewnić dużo różnorodnych zajęć, może być to m.in. posłuszeństwo, uczestniczenie w dogoterapii, agility. Tego, co innemu psu zajmuje trzy dni, tygodnie, a nawet miesiące, border uczy się podczas trzech powtórzeń. W dodatku jest niezwykle sprawny fizycznie.

Więź z człowiekiem jest dla borderów najważniejsza! Ta cudowna cecha potrafi być jednak źródłem wielkich problemów. Jeżeli pies jest zaniedbywany, pozostawiany bez zajęcia na długie godziny, szybko wymyśli sobie zajęcie, a to nie zawsze przypada do gustu opiekunowm. Bordery muszą mieć dawkę ruchu połączoną z zajęciami intelektualnymi. Temu psu trzeba zmęczyć przede wszystkim – nie mięśnie – ale mózg! One lubią czuć się potrzebne, uwielbiają skomplikowane zadania. Pies pozostawiany bez zajęcia stanie się niszczycielem, sprawcą wielu szkód. Psychika borderów nie potrafi znieść osamotnienia. Dlatego jeżeli ktoś pracuje przez 8 godzin dziennie, nie powinien decydować się na tę rasę.

Bordery nie znoszą przemocy, również psychicznej. Odpada szarpanie, krzyk, podniesiony ton głosu. Te psy, chociaż potrafią okiełznać stado byków, są niezwykle delikatne psychicznie. Bardzo łatwo je złamać, zahukać, pozbawić wiary w siebie. Dlatego szkolenie musi być oparte wyłącznie na pozytywnej motywacji! Udział w typowym kursie to dla bordera nieporozumienie. One nie znoszą godzinnych zajęć i nudnego wałkowania jakiegoś polecenia. Należy je uczyć po 5–10 minut kilka razy dziennie i starać się urozmaicać zadania.

Bordery są naprawdę łagodne. W wielu krajach wykorzystuje się je w dogoterapii. Hodowcy nie polecają tej rasy rodzinie, w której znajduje się małe dziecko. Otóż border może potraktować małego człowieka jak owieczkę. Będzie go pilnował, a w niektórych sytuacjach może go chcieć zagonić do stada. Lepiej nie narażać dziecka na takie doświadczenia.

Pies ten sprawdzi się w rodzinie, w której są już nieco starsze, 7–8-letnie dzieci. Jednak podstawą harmonii musi być dobrze wychowane dziecko i mądrzy rodzice. Do takiej roli powinno się też wybrać spokojnego bordera, a nie pracoholika. W tej rasie są też spokojniejsze osobniki.

To są psy niezwykle łatwe w utrzymaniu. Wystarcza jedno czesanie w tygodniu, częste kąpiele są wręcz niewskazane, wystarczą dwie w roku. Problemów nie nastręcza również żywienie. Bordery nie są wymagające. Należy tylko uważać, by karma nie była zbyt bogata w białko. Ta rasa ma tendencję do tzw. przebiałczania.

Przodkowie brytyjskich psów do pasienia owiec, zwanych ogólnie „collies”, to owczarki z Półwyspu Pirenejskiego przywiezione na Wyspy przez plemiona celtyckie, a później przez Rzymian. Collies znane były w całej Anglii, Szkocji i Walii, ale ich selekcją zajęto się dopiero pod koniec XIX w. Selekcja dla celów wystawowych dała początek dzisiejszym owczarkom szkockim collie, a ta nastawiona na cechy użytkowe (z których słynęły psy z pogranicza angielsko-szkockiego) i konkursy pasienia – border collie.

W 1906 roku w Wielkiej Brytanii utworzono International Sheep Dog Society. Stowarzyszenie to otworzyło księgi rodowodowe dla – jak wówczas je określano – „working sheepdogs”. Wpisów dokonywano tylko na podstawie wyników prób pracy psów; nie istniał żaden wzorzec ich wyglądu. W 1916 roku zaproponowano nazwę „border collie”. ISDS jednak stanowczo opierało się zarówno nowej nazwie, jak i zarejestrowaniu pracujących owczarków, a tym bardziej ustaleniu jakiegokolwiek wzorca. Nastąpiło to w roku 1963 w Australii. Dopiero w 1980 roku ISDS wyraziło zgodę na publikację wzorca brytyjskiego, demonstrując przy tym dezaprobatę wobec samej idei border collie jako psa wystawowego. Zastrzeżono, że wystawowy championat opatrzony będzie oznaczeniem Sh.Ch., aby nikt nie mylił go z prawdziwym championatem pracy. Pierwsze wnioski CC przyznane zostały na Wystawie Crufta w roku 1982.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: I FCI (owczarki i inne psy pasterskie)
Wzrost: pies idealny 53 cm, suka – nieco mniej
Waga: 18–25 kg
Głowa: czaszka szeroka, guz potyliczny niezbyt wyraźny. Kufa zwęża się w stronę końca, powinna być umiarkowanie krótka i mocna. Wierzchołek nosa czarny, stop wyraźnie zaznaczony.
Oczy: szeroko rozstawione, owalne, średniej wielkości. Ciemne, z wyjątkiem psów o umaszczeniu merle, które mogą mieć oczy niebieskie lub różnobarwne.
Uszy: przeciętnej wielkości i grubości, szeroko rozstawione, noszone stojące lub półstojące i czujne na najmniejszy hałas. Wnętrze ucha obficie owłosione.
Tułów: umiarkowanie długi, żebra dobrze wysklepione, klatka piersiowa głęboka i szeroka.
Chody: powinny być swobodne, regularne, łapy podnoszone są minimalnie. W czasie pracy pies sprawia wrażenie, jakby się skradał.
Ogon: umiarkowanie długi, ostatni kręg sięga co najmniej stawu skokowego, nisko osadzony, obficie owłosiony.
Umaszczenie: dopuszczalne wszelkie maści z wyjątkiem umaszczenia z przewagą białego.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]