Owczarek szetlandzki

Dogger

Owczarek szetlandzki

To bardzo miły i inteligentny pies do towarzystwa. Mocno przywiązuje się do swojej rodziny i nie wykazuje tendencji do dominacji. Zawsze wierny swemu panu i uczuciowy – bywa nawet przylepką.

Jego wrodzona czujność powoduje, że nic nie ujdzie jego uwagi, ale przy okazji wszystko, co podejrzana, zostanie oszczekane. Odpowiednio wychowany będzie idealnym towarzyszem dziecka, a także starszej pani.

Z natury jest uległy i posłuszny, chętnie podporządkowuje się poleceniom swego pana. Bardzo się stara być użyteczny. Ma żywe usposobienie; zdarza się, że wyładowuje nadmiar swej energii, zawzięcie szczekając na nieznajomych lub niezbyt miło przyjmując gości swoich właścicieli. Ta cecha, bardzo przydatna w miejscu odizolowanym, staje się nieco kłopotliwa w zatłoczonym mieście. To jedna z nielicznych wad tej rasy. Ale trzeba przyznać, że często powodem takiej postawy jest po prostu brak niezbędnej psu aktywności.

Można od niego wiele wymagać, zawsze jednak postępując łagodnie, gdyż ma wrażliwą psychikę.

Został zakwalifikowany do ras psów pasterskich ze względu na swoje pochodzenie, umiejętności i odporność na warunki zewnętrzne, może jednak mieszkać wszędzie, także w mieście, w małym mieszkaniu. Zadowoli każdego, kto poszukuje psa małego, uległego, o żywej inteligencji, który zachował cechy psa pasterskiego.

Lubi swobodnie biegać po ogrodzie (nawet małym) i dobrze wywiązuje się z roli psa stróżującego. Potrzebuje jednak więcej kontaktu z właścicielem niż typowy stróż i najbardziej ceni sobie bliskość opiekuna. Nie lubi ucieczek i nie jest agresywny wobec innych zwierząt domowych.

Będzie najbardziej zadowolony gdy zapewnimy mu zajęcia na torze flyballu lub agility, gdzie odnosi wielkie sukcesy.

Zwykle uważa się, że tak imponujące futro wymaga długich i kłopotliwych zabiegów. Oczywiście owczarek szetlandzki powinien być regularnie i starannie szczotkowany, nie jest to jednak zabieg aż tak uciążliwy, jak się zdaje. Dobrze jest od szczenięcia przyzwyczajać psa do czesania.

Ze względu na swą długość włosy lubią się kołtunić, zwłaszcza za uszami, na kończynach, ogonie i pod pachami. Kąpiel nie jest konieczna dla utrzymania odpowiedniego wyglądu szaty. Można go jednak kąpać, jeśli ma się pokazać na wystawie lub zawsze, gdy uznamy to za potrzebne.

Choć ma wygląd psa luksusowego odznacza się odpornością. Uwielbia śnieg i wodę. Jego słabym punktem, wspólnym z owczarkiem collie, są schorzenia określane mianem „anomalii oczu collie”. Psy obciążone tą wadą dziedziczną da się wyeliminować z hodowli.

Potrzeby żywieniowe owczarka szetlandzkiego nie są wygórowane. Nie odznacza się nadmiernym apetytem, ale możemy go zatuczyć, podsuwając mu nieograniczone ilości lepszych kąsków. Dzienna porcja domowego pożywienia powinna zawierać dodatek witamin oraz łyżeczkę do kawy oleju roślinnego.
Collie jako jedyny został oficjalnie uznany za jednego z przodków tej rasy. Prawdopodobnie małe szpice również wniosły domieszkę swojej krwi. Jak w istocie wyglądał sheltie w oryginale – nie wiadomo

Rasa jest w Polsce od końca lat sześćdziesiątych XX wieku. Pierwsze owczarki szetlandzkie sprowadziła do Polski w roku 1967 zasłużona dla naszej kynologii Jadwiga Dyakowska.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: I (psy pasterskie)
Wzrost: 37 cm (pies), 35,5 cm (suka), tolerowane 2,5-centymetrowe odchylenia
Tułów: nieco dłuższy niż wyższy; klatka piersiowa głęboka; grzbiet prosty; linia zadu wdzięcznie zaokrąglona
Szata: dwuwarstwowa. Sierść wierzchnia długa, gęsta, szorstka; podszerstek delikatny i zwarty. Bardzo obfita kryza, na tylnych kończynach obfite portki, na przednich pióra
Umaszczenie: trójbarwne (czarne podpalane z białymi znaczeniami na klatce piersiowej, głowie, kryzie, łapach oraz na końcu ogona), niebieskie marmurkowe, śniade, czarno-białe

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]