Owczarek niemiecki.

Dogger

OWCZAREK NIEMIECKI

Nadzwyczaj przywiązany do swego pana, odznacza się brawurą, gdy w grę wchodzi obrona jego osoby. Opinia kompetentnego i stabilnego emocjonalnie psa obronnego przysporzyła mu rzeszy zwolenników na całym świecie.

Owczarek niemiecki nigdy nie działa bez zastanowienia. Zrównoważony, pewien własnej wartości, wzorowo wywiązuje się ze swych zadań, towarzysząc człowiekowi również w wykonywaniu obowiązków służbowych. Zasłynął jako pies policyjny.

Wyjątkowo dobry węch sprawia, że doskonale sprawdza się przy poszukiwaniu ofiar lawin i trzęsień ziemi. Celuje także w wykrywaniu narkotyków i materiałów wybuchowych. Na jego pomoc mogą liczyć rownież niewidomi, choć ostatnio w tym posłannictwie coraz częściej zastępuje go labrador.

Owczarek niemiecki, mimo że ma silną osobowość i temperament, jest łatwiejszy do wychowania, niż można by przypuszczać. Należy tylko wcześnie ustalić hierarchię, by znał swoje miejsce w rodzinie. Jeżeli uzna swego pana za lidera, któremu może zaufać, będzie mu wiernie służyć i bez wahania wykona wszelkie jego polecenia. Przystosuje się do każdej sytuacji i nawet żelazna dyscyplina nie zakłóci jego pogody ducha.

Sport jest jego żywiołem! Podczas zawodów sprawnościowych w wielu dyscyplinach owczarek niemiecki reprezentuje najwyższy poziom. Zawody z posłuszeństwa, agility, tropienie, długie wędrówki czy canicross i bikejoring – jest w czym wybierać, by wspólnie z psem aktywnie spędzać wolny czas. Ten pracuś z powołania na pewno nie polubi bezczynnego siedzenia w domu.

Pielęgnacja owczarka niemieckiego nie wymaga szczególnych zabiegów. Regularne szczotkowanie dobrą włosianą lub drucianą szczotką pozwoli na bieżąco usunąć nadmiar podszerstka. Jest to szczególnie ważne w czasie linienia, kiedy sierść wychodzi całymi kępami. Psa nie należy kąpać częściej niż raz w miesiącu.

Słabą stroną owczarka niemieckiego jest dysplazja stawu biodrowego, stawu łokciowego i ramieniowego. Często zdarzają się przypadki ciężkiej dysplazji, co w konsekwencji prowadzi do utykania. Nierzadko konieczna jest interwencja chirurgiczna. Dużą wagę przywiązuje się do okresowych badań psów należących do elity reproduktorów. Innym schorzeniem jest zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki. Podawanie psu przez całe życie gotowych enzymów trzustkowych i stosowanie odpowiedniej diety pozwoli zapobiec kłopotom trawiennym. Na rynku dostępne są karmy przeznaczone specjalnie dla tej rasy.
Owczarki niemieckie wykazują również zdecydowane skłonności do alergii.
W związku z nienaturalnie pochyłym (bo ukształtowanym przez człowieka) kręgosłupem już w wieku dojrzałym psy tej rasy zaczynają cierpieć na różne schorzenia aparatu ruchu, a przede wszystkim na zwyrodnienia kręgosłupa i stawów kolanowych.

Owczarek niemiecki ma silne szczęki, które powinny pracować, zwłaszcza wówczas, gdy zmienia uzębienie (pomiędzy czwartym a szóstym miesiącem życia). Szczenięciu można podawać pełnowartościową suchą karmę lub posiłki przygotowane sposobem domowym z dodatkiem witamin i soli mineralnych (wszystko według wskazań lekarza weterynarii).

Podobnie jak w wielu innych krajach także nad Renem selekcja psów pasterskich opierała się na ich cechach użytkowych. Ważna była budowa zapewniająca zdolność do pracy, a względy estetyczne schodziły na dalszy plan. W XIX wieku owczarki tworzyły więc dość różnorodną „zbieraninę”, w zależności od regionu, z którego pochodziły. Dopiero po wojnie francusko-pruskiej (1870–1871) hodowcy podjęli próby ujednolicenia populacji owczarków i stworzenia z nich narodowej rasy. Inicjatorami pomysłu byli dwaj hodowcy: Schlenker i Eiselen, a bazą dla przyszłej selekcji stały się owczarki z Turyngii i Wirtembergii.
Owczarek niemiecki zgodnie ze swym przeznaczeniem pracował przy stadach bydła. Lecz najlepiej dał się poznać jako pies policyjny i obronny, a w niespokojnym wieku XX – jako pies wojskowy.

Także w Polsce owczarek niemiecki jest rasą popularną, co oczywiście sprawia, że od dawna zajmują się nim także pseudohodowcy – z wielką szkodą dla rasy.
O owczarkach słychać było w naszym kraju długo przed II wojną światową. Służyły w wojsku, policji, u pograniczników. Dziś również są psami służbowymi szczególnie zaangażowanymi w pracę policji.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: I FCI (psy pasterskie i zaganiające) sekcja: 1 – owczarki. Podlega próbom pracy.
Wzrost: 60–65 cm (pies), 55–60 cm (suka).
Waga: 30–40 kg (pies), 22–30 kg (suka).
Głowa: w kształcie klina, sucha, nie za ciężka i nie za bardzo wydłużona, proporcjonalna do wzrostu. Wierzchołek nosa czarny, wargi stykające się, napięte, ciemnego koloru. Oczy w kształcie migdałów, średniej wielkości,
nie wypukłe, możliwie w jak najciemniejszym kolorze.
Uszy: stojące, proste, średniej wielkości. Małżowina stroną wewnętrzną zwrócona jest ku przodowi.
Klatka piersiowa: umiarkowanie szeroka, mostek bardzo długi.
Ogon: opuszczony, lekko wygięty ku górze, sięga co najmniej stawu skokowego.
Szata: włos okrywowy bardzo gęsty, szorstki, ściśle przylegający do ciała. Krótszy na głowie, kończynach i palcach, dłuższy na szyi.
Umaszczenie: czarne ze znaczeniami brązowo-rudymi, brązowymi, żółtymi aż do jasnoszarych lub jednolite: czarne, szare, szaroantracytowe (potocznie: wilczaste). Maska i siodło – czarne. Dopuszczalne, ale niepożądane są nieznaczne, białe znamiona na piersi. Umaszczenie białe jest niedopuszczalne.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]