Berneński Pies Pasterski

Dogger

Berneński Pies Pasterski

Długo żył odizolowany od świata w trudno dostępnych szwajcarskich dolinach. Wytworny wygląd, wspaniałe umaszczenie i towarzyskie usposobienie sprawiły, że w końcu wyrwał się ze swego pięknego zaścianka na podbój świata.

Kiedy kocha to już na całe życie! Tak bardzo przywiązuje się do swego pana, że z trudem w razie jakichś zdarzeń losowych zaakceptuje nową rodzinę.

Nie znosi samotności i tylko ożywione kontakty z bliskimi mu osobami mogą go uszczęśliwić. Jako wielki przyjaciel dzieci wykazuje wiele delikatności podczas zabaw z nimi. Jest opiekuńczy i zawsze do dyspozycji.
W przeszłości był psem użytkowym, do dziś zachował cechy psa stróżującego i chociaż nie powinno w nim być ani śladu agresywności, jego postura budzi respekt, zwłaszcza gdy potężnym głosem daje znać, że to jego teren. Przezornie lepiej wtedy zachować odpowiedni dystans.
Berneński pies pasterski uwielbia przestrzeń i życie na świeżym powietrzu. Nie jest mu pisana nudna egzystencja w mieszkaniu, nawet gdyby to był obszerny apartament.

Podobnie jak jego pobratymcy dużych ras berneńczyk dojrzewa późno (w wieku około osiemnastu miesięcy). Tymczasem od razu trzeba więc przystąpić do pracy, by szczeniak poznał stopnie hierarchii obowiązujące w rodzinie i odnalazł tam swoje miejsce. Trzeba go również socjalizować.
Berneński pies pasterski jest łatwy do wychowania, ale należy uzbroić się w cierpliwość, ponieważ z racji późnego dojrzewania jego edukacja przebiega powoli.

Berneńczyk jak każdy pies wymaga aktywności na świeżym powietrzu. Chętnie towarzyszy swojemu panu podczas joggingu czy wycieczek rowerowych. Potrafi zaskoczyć swoją sprawnością i wytrzymałością, szczególnie tych, którzy raczej widzieli w nim statecznie przechadzającego się misia niż energicznego, żywiołowego partnera zabaw.

Mimo że dziś stał się molosem do towarzystwa, berneński pies pasterski
w spadku po swych pracowitych przodkach otrzymał dar przejawiający się w wielkiej chęci działania. Można go więc zobaczyć w różnych dyscyplinach sportowych. Niektórzy posiadacze berneńczyka wykorzystują jego zdolności jako psa pociągowego, masywna postura wcale mu nie przeszkadza w osiąganiu dobrych rezultatów w agility. Bardzo dobry węch sprawia, że berneńczyk z dobrym rezultatem uczest-niczy w poszukiwaniu ofiar lawin czy trzęsień ziemi.

Berneńczyk wymaga regularnego czesania, zwłaszcza w okresie wymiany włosa. Sierść berneńczyka powinna być miękka, jedwabista, z lekkimi falami. Dlatego też do jego kąpieli używa się szamponów i odżywek przeznaczonych dla psów długowłosych.

Ten masywny góral nie należy do psów chorowitych. Dożywa dwanastu lat, co przy jego rozmiarach jest bardzo zadowalającym wiekiem.
Problemem wymagającym uwagi jest dysplazja stawu biodrowego. Coraz częściej spotyka się także przypadki dysplazji stawu łokciowego.
Inna dziedziczna przypadłość to entropium (podwinięcie powieki) lub ektropium (wywinięcie powieki).
Jak wszystkie duże psy berneńczyk może być narażony na skręt żołądka.

Do Francji pierwsze okazy berneńskiego psa pasterskiego przybyły w 1955 roku. Musiało jednak minąć trzydzieści lat, by zdystansował on wszystkie inne rasy psów pasterskich w tym kraju. Europę i Stany Zjednoczone podbił na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Obecnie berneńczyk należy do najpopularniejszych ras psów na całym świecie.

Berneńczyki przyjechały do Polski z Czech już pod koniec lat siedemdziesiątych. Pierwszy miot tych pięknych psów przyszedł na świat w 1981 roku. W ciągu ponad dwudziestu lat berneński pies pasterski stał się jedną z ulubionych ras Polaków. Niestety, spowodowało to zdecydowane pogorszenie jego eksterieru.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: II FCI (sekcja 3, szwajcarskie psy pasterskie)
Wzrost:70 cm (pies), 66 cm (suka)
Waga: zazwyczaj 55 kg (pies), 45 kg (suka), choć wzorzec jej nie precyzuje.
Tułów: mocny, krępy, przysadzisty; klatka piersiowa głęboka; grzbiet prosty i mocny.
Ogon: bujnie owłosiony, z długim piórem. Nie powinien być krótki ani zakręcony na grzbiecie.
Szata: średniej długości, prosta lub lekko falista, ale bez loków.
Umaszczenie: czarne podpalane z białymi znaczeniami na głowie, szyi i klatce piersiowej oraz rudymi na policzkach, nad oczami, na klatce piersiowej i łapach.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]