Rottweiler

Dogger

Rottweiler

Zamiłowanie do pracy ma we krwi. Jego przodkowie musieli się dobrze natrudzić, by zarobić na codzienną strawę. Rottweiler do dziś zachował cechy psa użytkowego. W latach dwudziestych często służył w policji. Już wcześniej tak dobrze sprawował się w tym zawodzie, że w 1910 roku został oficjalnie uznany za psa policyjnego.

Wzorzec przypisuje mu doskonałą równowagę psychiczną i podkreśla, że powinien być pokojowo nastawiony do świata, miły, posłuszny, czyli posiadać atrybuty swych przodków – molosów. Pewność siebie jest główną cechą charakteru rottweilera, podobnie jak i skłonność do dominacji. Nie jest on z natury agresywny, ale złym okiem spogląda na intruza, w którym widzi zagrożenie. I jeśli utwierdzi się w tym przekonaniu – zareaguje natychmiast. Trudno jest go wówczas powstrzymać. Musi być dobrze wychowany, aby nie nauczył się zachowań agresywnych wobec napotkanych psów. Pierwsze awantury mogą wpłynąć na uzewnętrznienie się instynktu bojowego jego przodków, co w konsekwencji okaże się bardzo trudne do okiełznania.
W domu ten potężny molos respektuje swą rodzinę i otacza ją opieką. Lubi dzieci i czuwa nad nimi jak kwoka nad pisklętami, często wykazując w tym kierunku daleko posuniętą gorliwość.

Pisząc o rottweilerze, trudno nie wspomnieć o ustawie z 1997 roku dotyczącej psów określanych jako niebezpieczne. Mimo protestów kynologów wybór został dokonany, sprawę zamknięto, choć nadal pozostaje dyskusyjna.

Przerażające historie rozdmuchane przez media wykreowały negatywny wizerunek rottweilera zabójcy. Tymczasem nie od dziś wiadomo, że to brak kontroli ze strony właściciela stanowi prawdziwe zagrożenie dla otoczenia.

Rottweiler obdarzony jest doskonałą pamięcią. Nigdy niczego nie zapomina, a szczególnie różnych słabostek swego pana. Z natury nie jest uległy. Jego upór i samodzielność mogą być zaskoczeniem dla niedoświadczonego właściciela. Jest rzeczą naturalną, że mały szczeniak, kiedy przekroczy próg nowego domu, szuka swej matki, braci i sióstr. Ale na tym etapie życia najbardziej potrzebny jest mu odpowiedzialny, spokojny, zdecydowany pan, o wyraźnym autorytecie.
Rottweiler nie jest psem dla każdego. Słodki, kluskowaty malec, kiedy zawita do naszego domu, będzie potrzebował szefa stada, prawdziwego przewodnika sfory. Jeśli go nie znajdzie, sam obejmie funkcję opiekuna, ale i dominanta swej ludzkiej rodziny. Skutki tego mogą być opłakane.

Dojrzałość psychiczną rottweiler osiąga w wieku dwóch lat. Jednak jego edukację należy rozpocząć jak najwcześniej i niczego nie można odkładać na potem. Najlepiej nie eksperymentować samodzielnie, tylko zasięgnąć rady doświadczonego szkoleniowca. Uniknie się tym samym błędów wychowawczych i zdobędzie pewność, że w sytuacjach konfliktowych pies nie sprawi nam zawodu.

Rottweiler to sportowiec całą gębą. Dzięki swej wszechstronności i wyczynom, do jakich jest zdolny, zdobędzie serce niejednego amatora aktywnego życia. Spotyka się go w różnych dyscyplinach sportowych, a jego węch wykorzystywany jest do tropienia. Potrzebuje sporej dawki codziennego ruchu. Spacer jest zresztą dobrą okazją do zacieśnienia więzów przyjaźni między psem a jego panem.

Jest doskonałym, skutecznym stróżem.

Podobnie jak u wielu innych, zwłaszcza dużych ras psów, u rottweilerów może występować dysplazja stawów biodrowych, jak również dysplazja stawów łokciowych. W tej rasie obserwuje się skłonność do powstawania martwicy aseptycznej główki kości ramiennej.

Budowa rottweilerów sprawia, że są one rasą zagrożoną wystąpieniem skrętu żołądka. Mają też skłonność do występowania różnego typu alergii. Obfitość skóry i zmarszczki na kufie idą często w parze ze skłonnością do występowania wad budowy powiek: entropium (podwinięcie powieki) lub ektropium (wywinięcie powieki).

Nie każdy domowy budżet wytrzyma obciążenia związane z wyżywieniem rottweilera. Dorosły pies powinien zjeść codziennie około 750 g pełnowartościowej wysokiej jakości suchej karmy lub około 500 g mięsa w posiłku przygotowanym domowym sposobem. (Są to oczywiście wartości orientacyjne, ponieważ zapotrzebowanie pokarmowe psa zależy od wielu czynników, jak np. wiek, płeć, aktywność fizyczna czy masa ciała). By uchronić go przed skrętem żołądka, porcję należy podzielić na dwie części. Najbezpieczniej jest podawać jedzenie dwie lub trzy godziny po spacerze.

Szczególnie starannego żywienia wymagają szczenięta i młode psy. W ich przypadku należy ściśle przestrzegać podawania określonych przez lekarza weterynarii dawek dodatków mineralno-witaminowych (a zwłaszcza preparatów wapniowych). Jak wszystkie ciężkie i szybko rosnące psy rottweilery mają skłonności do krzywicy.

Kolebką tego potężnego molosa są Niemcy, a dokładniej mówiąc, Szwabia, historyczny region stanowiący dziś część Bawarii. Na wielkie targi bydła odbywające się w Rottweil pędzono stada z odległych okolic. Handlarzom były więc potrzebne psy na tyle silne, by sprostać trudom wielodniowej wędrówki, i wystarczająco duże, by móc okiełznać nawet najcięższą krowę. Psy zaganiające służyły także rzeźnikom. Pomagały im zapędzać na ubój zakupione bydło. Stąd też rottweilera zwano „psem rzeźnika”.

Pierwsze psy tej rasy sprowadzono z Niemiec na przełomie lat 60. i 70. zeszłego wieku, ale początkowo nie budziła większego zainteresowania. Obecnie w naszym kraju zarejestrowanych jest ponad 5000 egzemplarzy tej rasy i bez wątpienia należy ona do ras popularnych. Rocznie w Związku Kynologicznych rejestrowanych jest około 200 miotó

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: II FCI, sekcja 2 molosy, 2.1 dogowate
Wzrost: 61–68 cm (idealny: 65–66 cm) – pies, 56–63 cm (idealny: 60–61 cm) – suka
Waga: około 50 kg – pies, około 42 kg – suka
Głowa: czaszka średniej długości, szeroka między uszami. Czoło lekko wypukłe, stop dobrze zaznaczony. Kufa nie jest ani za krótka, ani za długa w stosunku do czaszki. Wargi czarne, dziąsła możliwie jak najciemniejsze. Szczęki szerokie i potężne. Łuki jarzmowe dobrze zaznaczone. Uzębienie mocne i kompletne (42 zęby). Oczy średniej wielkości, powinny być jak najciemniejsze. Uszy trójkątne, średniej wielkości, osadzone wysoko.
Tułów: obszerna klatka piersiowa, lędźwie krótkie, zad zaokrąglony i szeroki.
Ogon: obcięty krótko lub normalnej długości, nie powinien być załamany, zakręcony nad linię grzbietu ani skręcony na bok.
Sierść: średniej długości, mocno przylegająca do ciała, gęsty podszerstek.
Umaszczenie: czarne podpalane z płowymi znaczeniami na kufie, policzkach, nad oczami, na łapach (w dolnej ich części), na piersi i w okolicy odbytu. Znaczenia te różnią się nieco u każdego psa. Podpalania powinny być intensywnie brązoworude. Nie mogą zlewać się z kolorem szaty.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]