Nowofunland

Dogger

NOWOFUNDLAND

Oprócz talentu do pracy w wodzie nowofundland otrzymał od natury wiele zalet. Wśród nich uległość i wdzięk. Ma siłę i odwagę bez śladu zuchwałości czy dzikości.

Nowofundlandy były kiedyś pomocnikami rybaków. Zgodnie współpracując ze sobą, szczekaniem ostrzegały przed zderzeniem łodzi z rafami. Holowały cumy na brzeg, ciągnęły łodzie i pełne sieci. Przy opróżnianiu sieci wskakiwały do wody, by wynieść na ląd ryby, którym udało się uciec. Aportowały wszystko, co wpadło do wody – nie tylko ryby, ale i rybaków. Silny instynkt każe tym psom wyciągać z wody każdego, nawet wbrew jego woli. Pomagając tonącemu wydostać się na brzeg, pies wsuwa głowę pod jego ramię.

To wielki pieszczoch, idealny pies rodzinny (tylko może zbyt pokaźnych rozmiarów), spokojny i dobrotliwy, co wpływa krzepiąco na wszystkich domowników.

Łagodny olbrzym nowofundland, podobnie jak leonberger i berneńczyk (berneński pies pasterski), to pies o dobrej reputacji. Są to trzy rasy najłatwiejsze do wychowania wśród molosowatych. Jednak gdy taki miły i przyjacielski pies dostanie się w ręce pana zupełnie pozbawionego autorytetu, może zdradzać despotyczne skłonności. Niektóre samce z charakterem przyjmują rolę żandarma, skutecznie strzegącego swojego terytorium (zazwyczaj w zasięgu codziennych spacerów). Inne stają się uparte jak osioł i robią, co im się podoba. Na szczęście nie pociąga to za sobą katastrofalnych skutków, ponieważ psy te są z natury łagodne.

Nowofundland lubi wygody. Pozostawiony samemu sobie będzie miał skłonności do próżniactwa. Wychowując go, pamiętajmy o starej prawdzie, że inteligencję trzeba pobudzać, by mogła się w pełni rozwinąć. A nowofundland jest psem inteligentnym, który wprost uwielbia sprawiać przyjemność swemu panu. Przystosuje się do wielu sytuacji, jeśli traktować się go będzie jak psa nie od parady. Na spacerach warto więc wykorzystywać jego wrodzone zdolności – uczyć go, szkolić, stawiać mu wymagania, żeby się nie nudził.
Zdarzają się i takie (przede wszystkim samce), u których daje znać o sobie charakter umiarkowanie dominujący. Nie należy za to winić natury tej rasy. Chodzi tu raczej o błędy w wychowaniu i niewystarczającą socjalizację szczenięcia.

Nowofundland nie jest psem stróżującym, chociaż przy różnych okazjach może starać się chronić właściciela i stawać w jego obronie. Nie jest też idealnym psem pokojowym – zarówno ze względu na rozmiary, jak i na swą wiejską naturę. Często woli przebywać poza domem, brodzić w wodzie i korzystać z ruchu na świeżym powietrzu. Oczywiście wśród psów tej rasy są szczęśliwe mieszczuchy, dobrze wypielęgnowane, chodzące w tygodniu na długie spacery, a w letnie weekendy korzystające z kąpieli wodnych poza miastem.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: II FCI, sekcja 2.2 (molosy w typie górskim).
Wzrost: 71 cm – pies, 66 cm – suka.
Waga: 64–69 kg – pies, 50–54,5 kg – suka.
Tułów: masywny, grzbiet szeroki i prosty, zad silny i mocno umięśniony.
Uszy: szeroko osadzone, średniej wielkości, wiszące.
Ogon: mocny i szeroki u nasady, średniej długości, mocno owłosiony (lecz bez pióra). Opuszczony w stanie spoczynku, zakrzywiony ku górze, gdy pies jest podekscytowany.
Łapy: duże, z szerokimi błonami między palcami.
Szata: podwójna, gęsta, nieprzemakalna, szorstka i tłustawa, prosta lub lekko falująca.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]