Pinczer miniaturowy

Dogger

Pinczer miniaturowy

Dobry humor nigdy go nie opuszcza. Rankiem budzi się wesoły i entuzjastycznie nastawiony do zabawy. Czuje się dobrze zarówno u sportowca, jak
i u domatora, u samotnej osoby czy pośród licznej rodziny. Mimo że nie jest typową przylepką, dla swego pana ukrywa w sercu nieprzebrane zasoby miłości i wierności. Pinczerowi miniaturowemu – potocznie nazywanemu ratlerkiem – nie brak charakteru, jak również dobrych chęci, by wykazać się umiejętnością stróżowania. Ponieważ jest ciekawski i wszędzie wtyka swój mały nos (by przypadkiem nie znaleźć się na uboczu ważnych wydarzeń), a jednocześnie nieufny wobec obcych, na pewno od razu zauważy obecność intruza i podniesie alarm. Lubi żyć w zgodzie z dziećmi i innymi zwierzętami, zwłaszcza gdy przywyknie do nich od wczesnej młodości.

Jeżeli wypielęgnowany ogród jest naszym oczkiem w głowie, pinczer nie będzie w nim mile widzianym gościem. Ten szczurołap z powołania nie przepuści żadnemu szkodnikowi, a w pogoni za myszą może poczynić spustoszenie pośród kwiatowych rabatek.

Pinczer jest inteligentny i w tej niewielkiej główce można bez większego trudu wszystko dobrze poukładać, zwłaszcza jeśli będziemy mieli do czynienia ze szczenięciem od samego po-czątku prawidłowo zsocjalizowanym.
Szybko można nauczyć go porządku, jest bowiem czysty jak kot i niemal przesadnie skrupulatny w sprawach dyskretnego załatwiania swoich potrzeb fizjologicznych.

Choć jest miniaturowych rozmiarów, to jednak oglądanie świata z perspektywy troskliwych ramion jego pani nie stanowi ulubionej rozrywki ratlerka. Oczywiście długie piesze wypady nie są jego specjalnością, ale rozpierająca go energia (i wielka ciekawość świata) musi znaleźć ujście podczas codziennych spacerów czy zajęć sportowych, np. ćwiczeń agility. To zatwardziały „gracz” lubiący pokonywanie przeszkód i popisywanie się swą sprawnością ku uciesze swego pana.

Nie boi się deszczu czy niepogody, jest bowiem krzepki i odporny. Trzeba go jednak porządnie osuszyć, gdy zmoknie podczas spaceru.

Futerko pinczera łatwo utrzymać w idealnym porządku, czesząc go dwa razy w tygodniu szczotką o miękkim włosie. W okresie linienia należy to robić częściej, bo wypadająca sierść łatwo przykleja się do dywanów.

Pinczer ma potężne pazury. Psy prowadzące bardziej siedzący tryb życia ścierają je wolniej niż z te, które dużo spacerują. Trzeba wówczas uciekać się do pomocy lekarza weterynarii, by regularnie przycinał pazury do odpowiedniej długości.

Choroby się go nie imają. Pacjentem przychodni weterynaryjnej bywa tylko przy okazji rutynowych szczepień. Żyje długo, średnio 15 lat.Trzeba jednak pamiętać, że choć piesek jest dziarski i odporny, zbyt niskie temperatury nie sprzyjają jego zdrowiu. Ma bardzo krótką sierść, co zmniejsza jego wytrzymałość na zimowe chłody.

Budżet, jaki trzeba wygospodarować na żywienie ratlerka, na pewno nie obciąży kieszeni jego pana. Sucha karma wysokiej jakości lub prawidłowo przygotowany posiłek domowy (wystarczy pełen spodeczek) będzie dla niego odpowiednim daniem, niepowodującym obrastania w zbędny tłuszczyk. Różne smakołyki podtykane pod nos przez kochającą pańcię mogą zamienić biedne zwierzątko w pakowną beczułkę.

Niemcy nazywali go niegdyś „jelonkiem z lasów Nadrenii”. Pinczer miniaturowy, czyli ratlerek lub jak kto woli pinczer sarni, po raz pierwszy dał się poznać światu na wystawie w Stuttgarcie w 1900 roku. Na terenie Niemiec musiał on jednak występować wcześniej, jeszcze przed utworzeniem Klubu Pinczera i Sznaucera (1895), jako że do pierwszej księgi hodowlanej wpisano aż 85 psów tej rasy.
Obecnie „jelonek z lasów Nadrenii” wyrobił sobie bardzo mocną pozycję wśród psów miniaturowych. Ale nadal, choć wzorzec określa jasno jego cechy fizyczne i psychiczne, spotyka się delikatne, trzęsące się zwierząt-
ka, uwielbiane niegdyś przez eleganckie damy.

Wbrew pozorom, rasowych – czyli rodowodowych pinczerów miniaturowych – wcale nie ma u nas tak dużo. W Polsce dominują tzw. ratlerki, czyli skarłowaciała wersja prawdziwego pinczera miniaturowego. Nie mają one nic wspólnego z jego krzepką sylwetką i odważnym, energicznym usposobieniem. Cechy karłowatości nie służą żadnej rasie – bańkowate główki, wyłupiaste oczy, nienaturalnie cienkie i słabe kosteczki... Jeśli chcemy, by nasz przyjaciel był prawdziwym miniaturowym dobermanem, musimy poszukać hodowli z praw-
dziwego zdarzenia, zarejestrowanej
w Związku Kynologicznym.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: II FCI (pinczery i sznaucery)
Wzrost: 25–30 cm
Waga: 3–5,5 kg
Głowa: dość duża, proporcjonalna w stosunku do tułowia, czaszka płaska, stop lekko zaznaczony, kufa silna i jednocześnie wysmukła, lekko spiczasta.
Nos: dobrze rozwinięty, zawsze czarny.
Uszy: osadzone wysoko, spiczaste, skierowane ku przodowi; niekopiowane na pół opadają i mają kształt litery V.
Sylwetka: niemal kwadratowa (długość tułowia równa się wysokości w kłębie); klatka piersiowa dość szeroka; kończyny silne i umięśnione.
Ogon: wysoko osadzony, noszony prosto. Jeśli jest kopiowany, obcina się go za trzecim kręgiem.
Szata: krótka, gęsta, lśniąca i gładka.
Umaszczenie: według obecnego wzorca FCI dopuszczalne jest jedynie umaszczenie czarne podpalane i rude (sarnie). Kiedyś uznawano dodatkowo czarne, czekoladowe, kasztanowe, szare, niebieskie, dwukolorowe czyli podpalane w tych samych kolorach.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]