Foksterrier (krótkowłosy, szorstkowłosy)

Dogger

Foksterrier

Twórcy rasy byli doświadczonymi myśliwymi, znawcami psów i doskonale wiedzieli, jaki ma być rezultat ich pracy. Foksterier do dziś pozostał żywym psem, odpornym na kaprysy klimatu.

Jest najdoskonalszym przykładem szlachetnej rodziny terierów. Ma bardzo silnie rozwinięty instynkt myśliwski i nieprzepartą chęć zdominowania swego otoczenia. Uważny, impulsywny i pełen energii. Nigdy nie jest z nim nudno. Ci, co znają go tylko powierzchownie, przypisują mu arogancję, nieostrożność i nieświadomość niebezpieczeństw w sytuacjach konfliktowych. Nie można zaprzeczyć, że ma w sobie coś z niesfornego urwisa, ale trudno mu odmówić wyjątkowej odwagi, dynamizmu i ognistego temperamentu. Gdy dodamy do tego żywe usposobienie, poczucie niezależności, otwartość, będziemy mieć pełny obraz niewielkiego psa o bardzo silnej osobowości. Mały wzrost wcale nie odbiera mu pewności siebie. Foksterier nigdy nie ulęknie się silniejszego przeciwnika. Nie zawaha się przed zaatakowaniem dzika czy uchwyceniem za kark, jak w kleszcze, lisa lub borsuka.

Dzięki niezwykłej czujności sprawdza się również w roli stróża, ale do intruza nie pędzi od razu z obnażonymi zębami.

Foksterier nie jest salonowym pieskiem, choć przez wiele godzin potrafi spokojnie drzemać pod biurkiem swego pana czy też z pogodą znosić trudy długiej podróży.

Ten zapalony myśliwy to również taktowny i delikatny towarzysz, bardzo czuły dla tych, których wybrał sobie do kochania.

Wychowanie foksteriera to praca wymagająca cierpliwości i zaangażowania. Jego właściciel musi być zdecydowany, energiczny, wyrozumiały i konsekwentny. Nigdy nie powinien pozwolić sobie na uległość wobec psa w imię świętego spokoju, bo rozpasany pupil wejdzie mu na głowę wszystkimi czterema łapami. Foksterier to wspaniały kompan dla kogoś, komu nieobca jest sztuka utrzymania się na pozycji szefa stada. Ten mały spryciarz rozumie wszystko w mig, ale często udaje, że nie wie, o co chodzi, jeśli uzna, że może sobie na to pozwolić.
W ciągu dwóch dni jest wstanie rozszyfrować, czy jego pan da się wodzić za nos.

To wulkan energii! W codziennym życiu nie powinien odgrywać roli biernego statysty. Pogoń za lisem to już przeszłość, pozostały grzeczne spacerki po miejskich ścieżkach. Ale nawet bardzo długie nie zaspokajają potrzeb aktywnego foksa. Aby nie stał się irytującym nerwusem, potrzebuje treningu tak mięśni, jak i umysłu.

Foksteriera szorstkowłosego należy regularnie trymować, najlepiej 4–6 razy w roku. Unikać natomiast należy strzyżenia, które bardzo niekorzystnie wpływa na jakość okrywy włosowej.
Foksteriera można bez obawy kąpać, należy jednak używać wyłącznie specjalistycznego szamponu, który nie powoduje zmiękczenia sierści. Z foksterierem krótkowłosym nie ma tyle zachodu. Wystarczy szczotkować go raz dziennie. Wzmacnia to sierść, a martwe włosy pozostaną na szczotce, nie zaś na dywanie.

Odporny, pełen wiejskiej krzepy, bardzo dobrze znosi niskie temperatury,
lubi sobie pohasać po śniegu. Nie po-trzebuje zimowych kubraczków.
Niestraszne mu także letnie upały. Jak większość psów szorstkowłosych ma skłonności do alergii skórnych.

Nie należy do łakomczuchów, więc nie traci głowy na widok pełnej miski. Nie jest też bardzo wymagający pod względem żywieniowym.
Można mu podawać pełnowartościową suchą karmę. Foksterier pracujący czy karmiąca suka muszą oczywiście dostawać pokarm odpowiednio zbilansowany.

U nas, podobnie jak w całej Europie, foksteriery hodowano w majątkach ziemskich jako psy myśliwskie już w latach dwudziestych. W latach 60. i 70. XX w. foksteriery szorstkowłose były bardzo cenione przez myśliwych. Pracowały głównie jako dzikarze, ale także jako norowce. Choć moda na foksy przeminęła, nadal funkcjonują ich doskonałe hodowle z dużymi tradycjami.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: III FCI (teriery).
Wzrost: mierzony w kłębie nie przekracza 39 cm (pies), suki są nieco mniejsze (35–38 cm).
Waga: idealna dla psa – 8, 25 kg, suka około 7 kg.
Głowa: linia czaszki jest prawie płaska. Jej szerokość zmniejsza się stopniowo w okolicach oczu. Stop jest lekko zaznaczony.
Szyja: o czystym rysunku, muskularna, bez podgardla.
Oczy: ciemne, pełne ognia i inteligencji, małe, w czarnej oprawie.
Uszy: małe, w kształcie litery V, umiarkowanej grubości. Małżowina jest wyraźnie załamana do przodu.
Kończyny tylne: silne, muskularne. Łapy zwarte, zakończone grubymi i odpornymi opuszkami. Palce umiarkowanie wysklepione.
Ogon: osadzony wysoko, noszony prosto (nie dotyka grzbietu), mocny.
Szata: szorstka lub krótka. U foksteriera krótkowłosego sierść powinna być prosta, gładka i gęsta, drutowata i płasko przylegająca.
Umaszczenie: trójkolorowe lub dwukolorowe. Trójkolorowy ma szatę z przewagą białego, z czarnymi łatami i rudym podpalaniem. Głowa jest zwykle ruda, czasami z białymi znaczeniami. Dwukolorowy ma szatę z przewagą białego, w rude mniej lub bardziej wyraźne łaty.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]