Yorkshire terrier.

Dogger

YORKSHIRE TERRIER

Jest on dobrze znany ze skłonności do stawiania czoła dużym psom. Nie waha się przed prowokacją i denerwującym paradowaniem im przed nosem, do czasu aż stracą cierpliwość. Manewr bywa czasem niebezpieczny, lecz w większości wypadków duży podąża w swoją stronę.

Wszystkim terierom wspólny jest dobry humor i potrzeba ruchu. Mieszkanie z nimi nie jest monotonne. York ma wypróbowane sposoby, by przypomnieć panu o swej obecności, a gdy przypadkiem się nudzi, wiedzą o tym wszyscy sąsiedzi, bo nie oszczędza swego głosu. Przypomnijmy, że nie należy mylić tego dynamizmu z wyjątkową nerwowością niektórych terierów myśliwskich skazanych na bezczynność i miejski tryb życia. York nie jest aż tak gorliwy. Za to umie wymuszać zainteresowanie. Bo pan, wedle Jego Wysokości, powinien być stale do jego dyspozycji i pobłażać wszelkim jego kaprysom.

Jak wiele innych psów, od chwili przybycia do nowego domu york bacznie obserwuje otoczenie i nie potrzebuje wielu tygodni, by się zorientować w sytuacji. Nie ma sobie równych w rozpoznawaniu, kiedy pan tylko udaje surowość, a wówczas dalej robi swoje.

Odnajdujemy w nim owego ducha niezależności, właściwego terierom, oraz zdolność do podejmowania inicjatywy. Te cechy sprawiają, że czasami staje się głuchy na polecenia. Choć kochający i bardzo przywiązany do swego właściciela, nie stara się dowieść tego absolutnym posłuszeństwem.

Niezależnie od predyspozycji charakterologicznych trzeba przyznać, że jeśli bywa nieznośny, to w dużej mierze jest to zasługa właścicieli. Bardzo często popełniają wobec niego ten sam błąd – nawet nie podejmują jakichkolwiek prób wychowania go.

Zbytnia miniaturyzacja yorka, od której się ostatnio odchodzi, powodowała wystąpienie cech karłowatości, związanych z problemami zdrowotnymi i różnymi deformacjami (kulista czaszka, wyłupiaste oczy, otwarte ciemiączko, wadliwe uzębienie). Selekcja małych piesków, które jednocześnie pozostałyby proporcjonalnie zbudowane i silne, jest bardzo trudną sztuką. Z tego powodu radzi się hodowcom, by dorosły york utrzymywał się w granicach wagi od 1,7 do 2,5 kg.

York jest psem ruchliwym – musi regularnie wychodzić na spacery. Chociaż lubi tulić się w ramionach swego pana, to jednocześnie z upodobaniem prowadzi tryb życia normalnego psa, który biega, skacze i węszy po kątach. Brak ruchu może sprawić, że stanie się zbyt nerwowy i będzie szczekał bez przerwy.

Psu wystawowemu trzeba włosy nawijać na specjalne papiloty, by zachował piękną i typową dla niego szatę. Niektórzy właściciele yorków rezygnują z urody wystawowej i decydują się na krótkie ostrzyżenie swego pupila, dzięki czemu nie muszą tyle czasu poświęcać na pielęgnację. York odpowiednio ostrzyżony u fryzjera nie jest już taki elegancki, ale za to wymaga tylko codziennego krótkiego szczotkowania. Szczotkować i czesać trzeba bardzo delikatnie, pomagając sobie palcami. Należy również uważać, by nie uszkodzić włosów podczas kąpieli.

Z upiętą grzywką (aby wszystko dobrze widział) york może wieść normalne życie w mieszkaniu i na ogrodowym trawniku.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: III FCI (teriery).
Wzrost: około 20 cm (wzorzec go nie precyzuje).
Waga: do 3,5 kg.
Głowa: mózgoczaszka niewielka i płaska; kufa niezbyt długa; oczy średniej wielkości, ciemne, błyszczące, nie mogą być wyłupiaste; uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.
Uszy: małe, stojące, w kształcie litery „V”, pokryte krótką sierścią w kolorze płowym.
Szata: na tułowiu jest średniej długości, prosta, lśniąca, delikatna i jedwabista; bardzo długa u nasady uszu i na kufie.
Umaszczenie: niebieskostalowe od potylicy po nasadę ogona; na klatce piersiowej włos jest intensywnie płowy i błyszczący, ciemniejszy u nasady, jaśniejszy na końcu. Na głowie złotopłowy, bez dodatku ciemnych włosów.

[link widoczny dla zalogowanych] ale myślę że każdy zna tę rasę.