Buldog francuski

Dogger

Buldog francuski

Ten niewielki pies idealnie nadaje się na towarzysza w warunkach miejskich. Wystarczą mu niedługie spacery, ale nie zaszkodzą i dłuższe. Zimowe powinny być energiczne, żeby pies się nie przeziębił, a w duże mrozy czy słoty przyda się nawet płaszczyk czy sweterek. Buldog francuski jest wesoły i zawsze skory do zabawy. Świetny kompan dla dzieci. Zasadniczo niekłopotliwy, ma jednak jedną niewątpliwą wadę – chrapie, niekiedy przeokropnie, nie tylko wtedy, gdy śpi, ale także, gdy jest pobudzony albo zdenerwowany. Do tego jeszcze często posapuje i pochrząkuje, słychać go niemal bez przerwy. To jednak tylko niedogodność, natomiast prawdziwe niebezpieczeństwo stanowią upały, które pies ten znosi bardzo źle, i grozi mu udar termiczny, nierzadko kończący się śmiercią. W gorące dni zatem spacery trzeba ograniczyć do minimum. Nie należy również wozić psa w samochodzie bez klimatyzacji. Jeśli w domu jest bardzo gorąco, dobrze okładać charczącego z przegrzania psa mokrymi ręcznikami.
No i jeszcze jeden ważny dla hodowców problem (na szczęście dla właściciela psa do towarzystwa nieistotny): suki tej rasy rodzą ciężko. Znakomita większość porodów kończy się cesarskim cięciem. To wina dużych głów szczeniąt
i stosunkowo wąskiej miednicy suki.

Buldożek nie potrzebuje żadnej specjalnej pielęgnacji. Wystarczy go od czasu do czasu przeczesać miękką szczotką. Gdy sierść wygładzi się kawałkiem flaneli lub irchy, będzie pięknie błyszczała. Skręcony, przyciśnięty do ciała ogon może się odparzać, warto więc przecierać skórę maścią lanolinową lub posypywać pudrem. Kąpiel jest właściwie zbędna; szczotkowanie wystarczy, aby pies nie miał charakterystycznego zapachu.

Buldog jest pełen temperamentu, ciekawski, odważny, niekiedy nawet zaczepny, ale prawdziwa agresja jest mu zazwyczaj obca. Jest psem bardzo żywym i inteligentnym. Pomimo niewielkich rozmiarów można go szkolić na psa towarzysza (PT). Zdobycie tych umiejętności przychodzi mu z łatwością, gdyż uwielbia się uczyć i współpracować z właścicielem. Bywa też zazdrosny. Zawsze uwielbia być w centrum zainteresowania.

Buldożki francuskie, pomimo niewielkich rozmiarów, nie należą do ras długo żyjących (9–11 lat), a ich właściciele powinni być świadomi dosyć częstych problemów ze zdrowiem. Jest to rasa krótkoczaszkowa, czego częstą konsekwencją jest zwężenie otworów nosowych, zbyt długie podniebienie miękkie, niedorozwój krtani i przewężenie tchawicy. Z krótką czaszką jest także związane płytkie osadzenie gałek ocznych, które mają tendencję do łzawienia, podrażnień oraz wypadnięcia z oczodołu przy dosyć silnym nacisku na tył głowy (np. szarpnięcie się psa na smyczy).

U przedstawicieli tej rasy bardzo często dochodzi do zmian degeneracyjnych krążków międzykręgowych (dyskopatia) w odcinku piersiowym i piersiowo-lędźwiowym oraz nieprawidłowości w rozwoju kręgów – wytworzenie półkręgów (zwykle 9–11 krąg piersiowy).

O małych buldogach z Francji wspomina się w sprawozdaniach z wystaw z początku XX wieku, kiedy nie istniały jeszcze organizacje hodowców psów ras innych niż myśliwskie. W okresie międzywojennym z powodzeniem hodowała je znana bardziej ze wspaniałych pekińczyków Zofia Vostrakowa. Po wojnie przez wiele lat buldogami francuskimi zajmowała się hodowla Varsovia; jej właściciel, nieżyjący już Zdzisław Lubowidzki, był jednym z większych oryginałów w kynologicznym świecie. Jego przygoda z buldogami zaczęła się tuż przed wojną. Razem z dwoma psami przeżył powstanie warszawskie. Dzięki swoim buldożkom uniknął obozu w Pruszkowie; zadziwieni widokiem psów Niemcy wzięli go za cudzoziemca i pozwolili odejść, pomogła też doskonała znajomość francuskiego. Po wojnie rozwinął hodowlę, dość kontrowersyjną, przyznajmy, bo prowadzoną w niewielkim mieszkaniu. Po przedwczesnej śmierci najbliższych pan Lubowidzki stracił umiar, liczba psów sięgała nawet ponad dwudziestu... Przez długie lata specjalizował się w psach białych (dzisiaj już niezwykle rzadko spotykanych). Nowy, bardziej współczesny typ buldoga upowszechnił się w Polsce później, za sprawą wrocławskiej hodowli 100 Pociech. Pochodząca z niej suka zdobyła prestiżowy tytuł Młodzieżowej Zwyciężczyni Świata.

Obecnie buldogi francuskie to jedna z najpopularniejszych ras z grupy psów do towarzystwa, ale jej poziom nie idzie w parze z popularnością.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: IX FCI (psy do towarzystwa), sekcja 11 (małe psy w typie molosów)
Wrażenie ogólne: mały, zwarty, mocno zbudowany pies, o silnym umięśnieniu i mocnym kośćcu
Waga: 8–14 kg
Głowa: duża, szeroka i kanciasta, skóra na głowie pomarszczona. Mózgoczaszka szeroka i niemal płaska. Kufa bardzo krótka (jej długość stanowi około 1/6 długości głowy), pomarszczona, nos krótki i zadarty,
o dobrze rozwiniętych i otwartych nozdrzach. Wyraźny przodozgryz. Wysunięty język stanowi wielką wadę
Oczy: dość duże, lekko wypukłe, ciemne, osadzone daleko od nosa i od uszu, nie powinny ukazywać białkówki
Uszy: bardzo charakterystyczne. Wysoko osadzone, niezbyt duże, pewnie stojące i zaokrąglone na końcach
Tułów: masywny, o szerokiej i beczkowatej klatce piersiowej. Linia grzbietu wyraźnie wysklepiona w lędźwiach i opadająca ku nasadzie ogona. Lędźwie krótkie
Ogon: krótki, nisko osadzony, połamany lub zakręcony w korkociąg. Nigdy nie może być noszony powyżej grzbietu
Sierść: krótka, przylegająca i lśniąca
Umaszczenie: jednolite pręgowane (od rudego pręgowanego do niemal czarnego) lub płowego (od kawy z mlekiem do rudego), białe w łaty pręgowane lub płowe, białe. Pigmentacja nosa, powiek i warg zawsze czarna, nawet u psów białych, możliwie jak najbardziej kompletna.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]