Dalmatyńczyk

Dogger

Dalmatyńczyk

Jest psem miłym, wesołym, żywym, o szlachetnym charakterze. Źle znosi samotność. W odosobnieniu tępieje, cierpi na nadmierne łaknienie. Jeśli ma odpowiednio wiele ruchu na świeżym powietrzu, w domu zachowuje się spokojnie, nie panoszy się ani nie rozrabia. Ale jego pan raczej nie powinien być zasiedziałym domatorem.

Sprytny i ciekawski, do późnego wieku chętny do zabawy. Charakterystyczną cechą dalmatyńczyka jest zdolność uśmiechania się. Z radości albo w odpowiedzi na uśmiech swego pana pies unosi górną wargę i obnaża zęby aż po dziąsła.
Dobrze rozumie się z dziećmi, ale lepiej, aby nie wychodził na spacer z najmłodszymi, ponieważ jest tak pełen wigoru, że może zbyt silnie szarpnąć i przewrócić dziecko. W zabawach jednak potrafi być ostrożny i łagodny.

W jego żyłach płynie również trochę krwi psów myśliwskich, toteż dalmatyńczyk nie jest tak rygorystycznie posłuszny i skłonny do całkowitego podporządkowania się człowiekowi jak psy pasterskie. Przy nieco większym wkładzie pracy można z niego zrobić psa dobrze ułożonego, choć zasadniczo nie nadaje się do tresury. Mimo doskonałej pamięci nie lubi żmudnego powtarzania tych samych czynności, łatwo się nudzi. Wcześnie i stanowczo trzeba mu uświadomić, co jest zabronione. W razie trudności nie wolno go do niczego zmuszać, tylko należy odwrócić jego uwagę. Kary można stosować w ostateczności. Jeśli właściciel ma nieumiejętne podejście, pies staje się zbyt niezależny, a nawet krnąbrny.

W stosunku do ludzi, nie sprowokowany, nie jest agresywny, ale osoby obce traktuje raczej z dystansem. W razie potrzeby potrafi stanąć w obronie swojego pana. Jeśli żyje w domu otwartym dla gości, będzie psem przyjacielskim, radośnie witającym bliższych i dalszych znajomych.

W kontaktach z innymi psami towarzyski, nie szuka zwady, nie przejawia skłonności do dominacji. Lubi się bawić w grupie swych pobratymców.

Jest to pies zwinny, aktywny z natury – wymarzony kompan dla osób uprawiających jogging czy jazdę na rowerze. Dawniej mógł przecież biegać przy powozie czy jeźdźcach kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt kilometrów dziennie. To zobowiązuje właściciela, by zapewnił swemu podopiecznemu codziennie dużo ruchu i okazji do zabawy.

Bez charakterystycznych kropek nie ma dalmatyńczyka. Przy ocenie jego urody wielkie znaczenie ma ich wielkość, kształt, kolor i rozmieszczenie. Powinny być zaokrąglone, o wyraźnych konturach, jednakowej wielkości (średnica od 2 do 4 cm). Rozmieszczone równomiernie na całym tułowiu, głowie i ogonie, niezlewające się ze sobą. Na kończynach, uszach i ogonie powinny być mniejsze od znajdujących się na tułowiu. Niepożądane są drobne cętki między większymi.
Dalmatyńczyk to prawdziwy lekkoatleta, który musiał niegdyś wykazać się nie lada kondycją, biegając obok końskich zaprzęgów. Wzorzec wyraźnie precyzuje, że jest to pies szybki, o niewiarygodnej wprost wytrzymałości.

Coraz częściej spotykaną wadą dalmatyńczyków jest głuchota. Trudno ją stwierdzić, gdy występuje ona tylko w jednym uchu. Dalmatyńczyk ma predyspozycję do tworzenia się kamieni nerkowych. Może mu się też przytrafić tzw. skurcz teriera szkockiego, czyli schorzenie neurologiczne charakteryzujące się mniej lub bardziej zaawansowaną sztywnością grzbietu i kończyn.

Zasady żywienia dalmatyńczyków nie odbiegają od zasad stosowanych w żywieniu psów innych ras. Pamiętać należy o tym, że są to zwierzęta aktywne, które trzeba karmić dobrze. Ale jeśli im nie zapewnimy odpowiednich zajęć ruchowych, będą tyć.

Bardzo krótka sierść nie wymaga szczotkowania ani żadnych innych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: VI FCI (psy gończe); sekcja 3 (rasy pokrewne).
Wzrost: 56–61 cm (pies), 54–59 cm (suka).
Waga: około 27–32 kg (pies), 24–29 kg (suka).
Głowa: proporcjonalna, kufa długa i mocna, stop umiarkowanie zaznaczony.
Uszy: średniej wielkości, wysoko osadzone, przylegające do głowy, nigdy niepokryte całkowicie łatą, pożądane cętkowanie.
Oczy: średniej wielkości, okrągłe, koloru ciemnobrązowego u odmiany o czarnych cętkach, od jasnobrązowego do bursztynowego u odmiany o cętkach wątrobianych. Brzegi powiek czarne lub brązowe w zależności od koloru cętek.
Sylwetka: klatka piersiowa głęboka, ale nie za szeroka, przedpiersie dobrze wyrażone, grzbiet prosty, kłąb wyraźnie zaznaczony, brzuch wyraźnie podkasany.
Ogon: sięgający stawu skokowego, stopniowo zwężający się, w jednej trzeciej wygięty ku górze.
Szata: gładka, twarda, krótka, z połyskiem.
Umaszczenie: kolor podstawowy czysto biały z okrągłymi, wyraźnie oddzielonymi plamkami w kolorze czarnym lub brązowym (wątrobianym) o średnicy 2–3 cm, rozmieszczonymi na całym ciele. Plamki na głowie i ogonie są mniejsze.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]