Labrador retriever

Dogger

Labrador Retriever

Wspaniały, miły, czuły, radosny, bez choćby cienia agresji, niesłychanie pojętny
i wszechstronny - oto krótki portret labradora. Psy te dobrze sprawdzają się w roli psich terapeutów oraz przewodników dla niewidomych, doskonale wykonują każdą pracę. Labradory po prostu uwielbiają ludzi. Wszystkich. Zarówno właścicieli, jak i obcych.

Są dość łakome. Świetnie udają, że nic nie jadły, nawet po bardzo obfitym posiłku. To zresztą przyczyna ich problemów z nadwagą, bo właściciele się łapią na lep tego udawania, no i mają miękkie serca, więc ciągle je podkarmiają. Jeśli labrador ma odpowiednio dużo ruchu i dostaje ściśle odmierzone porcje, nie można go utuczyć.

Niewątpliwą wadą labradorów może być to, że, jak inne psy myśliwskie, często nie są w stanie oprzeć się nawet bardzo cuchnącej padlinie, lubią się w niej tarzać.

One kochają aportować i kochają wodę. Ale tak jak wszystkie inne psy różnią się między sobą temperamentem. Jedne są spokojniejsze i te doskonale nadają się do pracy z dziećmi z nadczynnością ruchową czy ADHD. Jeśliby połączyć takie dziecko z psem o wybujałym temperamencie, powstałaby mieszanka wybuchowa nie do opanowania. Dla dzieci niesprawnych ruchowo czy ociężałych psychicznie nie nadaje się z kolei pies bez temperamentu, ospała ciepła klucha, bo dzieci szybko stracą takim zwierzęciem zainteresowanie. Tu lepiej sprawdzi się żywy pies, łatwo nawiązujący kontakt.

Labradory doskonale się przystosowują do warunków, w jakich przyjdzie im żyć. Na kanapie też mogą być szczęśliwe, o ile zapewni się im towarzystwo człowieka i odpowiednią dawkę ruchu, ta zaś zależy od wieku. Dla szczenięcia znacznie lepsze są krótsze, ale częstsze spacery – zbyt długi spacer jest dużym obciążeniem dla stawów, a to, zwłaszcza jeśli malec jest zapasiony, grozi dysplazją. Dorosłemu labradorowi wystarczy godzinny intensywny spacer raz dziennie. Ale musi być naprawdę intensywny, z bieganiem i wspólną zabawą. Powolne człapanie, nawet dłuższe, to stanowczo za mało.

Labrador jest aporterem, który na polowaniu siedzi i czeka na znak, że ma przynieść ustrzelonego ptaka. On niczego nie goni, nie tropi, nie wystawia, więc znakomita większość tych psów zwyczajnie pilnuje się właściciela.

Zawsze popularność ma negatywny wpływ na populację. Niestety wiele osób chce się dorobić, wykorzystując popyt na daną rasę. Psy są rozmnażane na ilość, a nie na jakość i wielu pseudohodowców nie przywiązuje wagi do eksterieru, cech charakteru ani zdrowia przyszłych szczeniaków. Wynikiem tego jest coraz więcej psów chorych i tylko podobnych do labradora. Czasami u labradorów zdarza się agresja w stosunku do innych psów. Bardzo często są one zwyczajnie rozpuszczone. Właściciele pozwalają im na wszystko. Są niekonsekwentni.

W dobrym labradorze nie ma agresji. To dlatego doskonale dogadują się z dziećmi i z innymi zwierzętami domowymi.

Labrador zje wszystko, co mu się da albo co sobie sam weźmie, więc z karmieniem problemów nie ma. Karma powinna być odpowiednio dobrana do wieku. Przekarmianie szczeniąt i młodych rosnących psów prowadzi do znacznej nadwagi i nadmiernego obciążenia stawów. Jeśli takie stawy dodatkowo obciąży się nadmiernym ruchem i wysiłkiem fizycznym, wtedy dysplazja niemal na pewno się rozwinie. Przepis na zdrowe biodra, poza rozsądnym doborem par hodowlanych, to dbałość o linię plus ograniczanie wysiłku fizycznego rosnącym psom.

Labrador to pies dla każdego, kto potrzebuje gorącej, bezwarunkowej miłości i kto będzie umiał odpłacić równie gorącym uczuciem, a ma przy tym wystarczająco dużo czasu na wspólne spacery i zabawy.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: VIII FCI (płochacze, aportery i psy dowodne)
Wzrost: 56–57 cm (pies), 54–56 cm (suka)
Wrażenie ogólne: aktywny, bezpretensjonalny pies o mocnej i zwartej budowie, dobrze umięśniony, o szerokim grzbiecie
Głowa: mózgoczaszka szeroka, stop dobrze zaznaczony, kufa mocna, w żadnym razie nie spiczasta, ale sucha, bez obwisłych warg
Uszy: niezbyt duże, wiszące, ruchliwe
Oczy: średniej wielkości, owalne, o inteligentnym i łagodnym wyrazie, brązowe lub czarne
Tułów: zwarty, masywny, o szerokiej i głębokiej klatce piersiowej
Ogon: charakterystyczny dla tej rasy, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, niezbyt długi, opisywany jako ogon wydry
Sierść: krótka, prosta, bardzo gęsta, w dotyku twarda i sprężysta
Umaszczenie: jednolicie czarne, biszkoptowe (w praktyce od rudego do jasnokremowego), czekoladowe

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]