Nova Scotia Duck Tolling Retriever

Dogger

Nova Scotia Duck Tolling Retriever

Czarujący i niezwykle sprytny. Ma dość chytrą technikę polowania – chlapiąc się w wodzie, zwabia zaciekawione kaczki w zasięg strzelby myśliwego. Sposób jest właściwie niezawodny. Łowy z retrieverem z Nowej Szkocji zwykle kończą się sukcesem.

Retriever z Nowej Szkocji to pies zdecydowanie różniący się od swych bardziej znanych kuzynów: goldena i labradora. Przede wszystkim jest od nich mniejszy, ale również nieco inaczej pracuje, jest mniej ufny, energiczniejszy, no i... bardziej przebiegły.

Ten niewielki retriever pochodzi z Kanady. Jednak jego przodków należy szukać wśród najróżniejszych ras psów przybyłych z Europy. Nicholas Denys w zapiskach z XVII wieku z Nowej Szkocji i Nowego Brunszwiku wspomina o miejscowych psach, niedużych, rudej maści, z którymi polowano na ptactwo wodne. Czy były one przodkami tollera? Tego nie wiadomo.

Większość autorów twierdzi, że rasa ta powstała w końcu XIX wieku. Psy te są potomkami najrozmaitszych retrieverów, kojarzonych także ze spanielami, seterami i pasterskimi collie. Ale dość niezwykła technika polowania sugeruje, że toller mieć może coś wspólnego z holenderskimi psami o nazwie "kooikerhondje", które dokładnie w taki sam sposób wabiły kaczki w nastawione przez myśliwego sieci. Te niewielkie płochacze mogły się dostać na północno-wschodnie wybrzeże Ameryki z kolonistami z Niderlandów (a więc mogły być znane w Nowej Szkocji w XVII wieku) albo trochę później z Anglikami. Za twórcę rasy uznaje się Jamesa Allena z Yarmouth, a jej pierwsza nazwa brzmiała właśnie "yarmouth toller".

Retriever z Nowej Szkocji to idealny pies dla aktywnej rodziny. Niezmordowany towarzysz spacerów w każdą pogodę, bo deszcz i zimno nie są mu straszne. Jak wszystkie retrievery jest on łagodny, wesoły, chętny do zabawy i współpracy z człowiekiem, a przy tym bardzo karny. Nie nadaje się do trzymania w kojcu, ponieważ jest psem towarzyskim, szukającym kontaktu z człowiekiem.

Szczenięta bywają zwykle trochę nieufne, ale właśnie ciekawość pozwala im tę nieufność przełamać. Z dorosłymi psami już nie ma takich kłopotów. Ważne jest jednak, żeby hodowca, a potem właściciel prawidłowo zadbali o socjalizację szczenięcia, by w późniejszym czasie pies nie był zbyt nieufny i płochliwy.

Niewielki wzrost i praktyczna, niezbyt obfita szata sprawiają, że retrievery z Nowej Szkocji są dobrymi psami do miasta. Trzeba jednak pamiętać, że uwielbiają one wodę. Dlatego należy się spodziewać, że na każdym spacerze będą szukały pretekstu do kąpieli, choćby w niewielkiej sadzawce czy miejskiej fontannie.

Tollery uczą się szybko i chętnie, doskonale sprawdzają się w sportach zręcznościowych, takich jak agility i flyball. Właśnie temu zawdzięczają swą popularność w Skandynawii. W Polsce nie są wykorzystywane w łowiectwie, ale biorą udział w konkursach dla retrieverów, których zaliczenie jest warunkiem przyznania Międzynarodowego Championatu Piękności FCI.

Toller jest czujnym psem – szczeka i zachowuje dystans, choć oczywiście nie należy po nim oczekiwać obrony terenu. Na typowego stróża się nie nadaje, ale zaalarmuje, jeśli w pobliżu pojawi się ktoś obcy. Nie można też liczyć na niego, że będzie bronił właściciela w razie potrzeby. W kontaktach z obcymi zachowuje ostrożność, nie jest tak wylewny, jak jego znani krewniacy: goldeny i labradory.

Pielęgnacja retrievera z Nowej Szkocji jest bardzo łatwa, bo jego włos się nie kołtuni. Szczotkowanie raz w tygodniu w zupełności wystarczy.

Ciekawą cechą niektórych tollerów jest wydawanie niezwykle osobliwych dźwięków o wysokiej tonacji, kiedy są podekscytowane.

Retrievery z Nowej Szkocji to psy odporne na choroby, żyjące zwykle kilkanaście lat. Podobnie jak u innych retrieverów, zdarzają się u nich problemy ortopedyczne, schorzenia tła immunologicznego i narządu wzroku. U rosnącego szczenięcia, w wieku kilku miesięcy, może pojawić się młodzieńcze zapalenie kości (enostoza) powodujące bolesność kości długich i kulawiznę. Tollery niestety nie są wolne od dysplazji stawów biodrowych (HD) i łokciowych (osteochondroza), stąd konieczność przeprowadzenia badania radiologicznego w tym kierunku.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: VIII FCI (aportery, płochacze i psy dowodne), sekcja 1 (aportery). Obowiązują próby pracy
Wrażenie ogólne: pies średniej wielkości, mocny, dobrze umięśniony, o dość masywnym kośćcu. Gdy nie pracuje, jest często trochę smutny. W pracy pełen entuzjazmu i skoncentrowany
Wielkość: 48-51 cm (pies), 45-48 (suka) z tolerancją 2,5 cm w górę i w dół
Waga: 20-23 kg (pies), 17-20 kg (suka)
Głowa: klinowata, czaszka szeroka i lekko zaokrąglona, policzki płaskie. Stop umiarkowany. Kufa mocna, pożądane pełne uzębienie
Oczy: szeroko rozstawione, kształtu migdała, bursztynowe lub żółte, stonowane z umaszczeniem
Uszy: wysoko osadzone, załamane trochę powyżej nasady i wiszące, na końcach zaokrąglone
Tułów: szeroki i głęboki, dobrze ożebrowany, grzbiet prosty
Ogon: długi, noszony poniżej lub powyżej linii grzbietu, ale nie może być zakręcony tak, by go dotykał
Szata: włos gęsty, nieprzemakalny, lśniący, z gęstym podszerstkiem, prosty, tylko na grzbiecie może być lekko pofalowany. Najdłuższy u nasady uszu i na szyi (kryza widoczna jest zwłaszcza u samców), na przednich nogach tworzy pióra, na udach portki. Ogon obficie owłosiony. Na kufie i głowie włos krótki i gładki
Umaszczenie: różne odcienie czerwonego i pomarańczowego, dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na głowie (strzałka), klatce piersiowej, łapach i końcu ogona. Nos i śluzówki czerwonobrązowe, rzadziej czarne

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]