Whippet

Dogger

Whippet

Od wielu lat whippety – niewielkie charty rodem z Wielkiej Brytanii – są w Polsce dobrze znane. Ich popularność stale rośnie.

Na spacerach psy indywidualnie dawkują sobie ruch. Są takie, które biegają cały czas i prowokują inne psy do gonitwy. Są też takie, którym wystarcza 5 minut szaleństwa. Przez resztę spaceru już tylko chodzą.

Przedstawiciele tej rasy nie walczą o przywództwo, nie szukają pretekstów do awantur. Oczywiście każdy whippet ma własną osobowość i zapewne można trafić na inny charakter. Ale z reguły te charty są uosobieniem łagodności
i słodkości. Nawet w stosunku do obcych psów są przyjacielskie i ufne. Powszechnie wiadomo, że ktoś, kto ma jednego whippeta, po kilku latach na 99 procent będzie miał następne.

Z whippetami radzą sobie nawet starsze osoby i małe dzieci. Na pewno są to psy dla ludzi, którzy poszukują wrażliwego przyjaciela. Nadają się dla osób lubiących ciszę i spokój. Jeżeli ktoś chce mieć zwierzę po to, żeby je kochać
i przytulać, to nie mógł lepiej wybrać. Jeżeli ktoś jest typem sportowca i zapragnie wykorzystać aktywność tej rasy, może np. brać udział w wyścigach, coursingach czy w zawodach agility.

Na pewno whippet nie może trafić do kogoś, kto szuka stróża. Ani temperament, ani natura nie czynią go psem sprawdzającym się na tym stanowisku. Być może obszczeka intruza na powitanie, ale pewniejsze jest to, że radośnie przyjmie go pod swój dach. Ten chart nie nadaje się dla ludzi, którzy podczas szkolenia pracują z psem jednostajnie. Whippet uczy się bardzo szybko podczas szkoleń opartych na pozytywnym motywowaniu, ale nie lubi powtarzać jednego ćwiczenia wiele razy. Wykona chętnie polecenie raz, ewentualnie dwa, po czym będzie prowokował do zmiany ćwiczenia. Wzajemne relacje właściciel–whippet powinny opierać się na cierpliwości, spokoju i okazywaniu zainteresowania.

Wbrew pozorom filigranowy wygląd wcale nie idzie w parze z delikatnością organizmu. Whippety nie są też szczególnie wymagające. Potrzebują trochę więcej ruchu niż psy innych ras. Charty te nie są obciążone wadami wrodzonymi. Wyjście na spacer nawet w chłodny dzień nie oznacza od razu choroby i wizyty u weterynarza. Należy jednak pamiętać, że delikatna skóra tych psów jest narażona na zadrapania czy drobne skaleczenia.

Pielęgnacja tych psów też nie jest trudna. W deszczowy dzień po spacerze wystarczy wytrzeć podbrzusze i łapki wilgotnym ręcznikiem. Jak każdy pies whippet gubi włos. Dlatego od czasu do czasu przecieramy go specjalną rękawiczką lub gąbką. Zresztą sierść whippeta jest jak barometr – przy dobrej kondycji i dobrym zdrowiu lśni jak lustro. Zaletą whippetów jest też brak charakterystycznego psiego zapachu, który u innych ras bywa dokuczliwy.
Te psy najchętniej całe dni spędzają na fotelach, zakopują się w futrzaki, narzuty czy koce. Są wybitnie ciepłolubnymi istotami.

Trzeba jednak z whippetami uważać na spacerach. Ich silny instynkt pogoni może doprowadzić do tragedii, zwłaszcza w okresie szczenięcym. Nawet papier poderwany przez wiatr może spowodować, że psiak nagle zerwie się do biegu. Dlatego nie powinno się spacerować bez smyczy w pobliżu ulicy.

Młody whippet jest jak armata gotowa do wystrzału. Ciągle ma miliony pomysłów, dlatego nie powinien pozostawać bez nadzoru. Jeśli już musimy zostawić go samego, najlepiej znaleźć mu jakieś ciekawe zajęcie, na którym skupi się jego energia. Trzeba oczywiście dokładnie zabezpieczyć wszystko, co cenne lub niebezpieczne. Pomysłowość whippeta w docieraniu do celu jest nieskończona. Dorosłe whippety nie przepadają za samotnością. Dlatego towarzystwo np. kota lub innego psa jest ze wszech miar wskazane.

Whippet nie jest bardzo wymagający pod względem żywienia. Jak każdy chart ma on szybką przemianę materii – niezbędną do mobilizacji energii podczas biegu. Ponieważ ma stosunkowo krótki przewód pokarmowy jego pożywienie powinno zawierać dużo wysokostrawnego, doskonale przyswajalnego białka zwierzęcego i – jeśli trenuje – odpowiednią ilość węglowodanów. Trzeba pamiętać o podawaniu chrząstek – najlepiej dobrze ugotowanych. Zawierają one bowiem substancje niezbędne do prawidłowego funkcjonowania ścięgien, więzadeł i stawów, które u niego pracują „pełną parą”. W żywieniu psów wyścigowych ważne są także dodatki wpływające na polepszenie wydajności pracy mięśni – jak HMB, karnityna czy kreatyna.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: X FCI (charty), sekcja 3 (charty krótkowłose)
Wysokość: 47–51 cm (psy), 44–47 cm (suki)
Głowa: długa, sucha, górna część płaska, zwęża się w kierunku kufy
Oczy: owalne, o bardzo żywym wyrazie
Uszy: delikatne, niewielkie, załamane ku tyłowi (w kształcie płatka róży)
Szyja: długa, muskularna, charakterystycznie wysklepiona
Sylwetka: grzbiet szeroki, zwarty, dość długi; lędźwie silnie umięśnione i wysklepione; klatka piersiowa obszerna, głęboka; brzuch charakterystycznie podkasany; kończyny mocne, dobrze umięśnione, muskularne łopatki i uda
Ogon: długi, cienki, w akcji delikatnie zakręcony ku górze, ale nie powyżej linii
grzbietu
Włos: krótki, delikatny, przylegający
Umaszczenie: wszystkie maści lub połączenia kolorów

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]