Ogar polski

Dogger

Ogar polski

Ogar to pies bardzo spokojny i zrównoważony. Łagodny w stosunku do ludzi i innych zwierząt. Ma wrażliwy charakter i potrzebuje akceptacji wszystkich domowników. Bardzo dobrze sprawdza się w rodzinach, w których są dzieci.
Nie należy liczyć na instynkty obronne tej rasy. Choć wielkość i masa ogara mo-gą działać odstraszająco na ewentualnych intruzów, pies na pewno ich nie zaatakuje, raczej przywita radośnie merdającym ogonem.

Jeżeli ktoś poszukuje psa sportowca do zawodów posłuszeństwa czy agility, to ogar nie jest dobrym wyborem. Jego gabaryty i temperament, a często również własne zdanie powodują, że nie wykonuje poleceń tak szybko jak np. owczarki. Przez lata musiał samodzielnie pracować i podejmować decyzje, dlatego jeżeli ogar uzna, że polecenie właściciela jest pozbawione sensu, są małe szanse, aby zmienił zdanie. Nie lubi też aportować.

Ważne jest, aby wychowywanie ogara zacząć już od szczenięcia i nie robić nic na siłę. Psy te nie lubią i nie tolerują przemocy w szkoleniu. Zamykają się wtedy w sobie, tracąc zaufanie do właściciela. Ogar szkolony metodami pozytywnymi, spokojnie i najlepiej przez ukochanego właściciela uczy się szybko i chętnie wykonuje polecenia.

Niewiele ogarów jest dziś używanych przez myśliwych. Polują głównie jako tropowce, obdarzone są bowiem czułym węchem. Pracują wytrwale i z wielkim zapałem. I choć należą do ras późno dojrzewających, już w młodym wieku wykazują się dobrą pracą w lesie.

Wbrew utartym opiniom ogary w większości przypadków nie potrzebują wyjątkowo dużo ruchu. Wystarczy swobodny, długi spacer bez smyczy. Jeżeli zaproponujemy psu bieg przy rowerze, koniu czy długą wycieczkę – z radością będzie nam towarzyszył. Jeśli nie mamy na to akurat czasu, ogar chętnie zapadnie w miłą drzemkę. Bardzo dobrze aklimatyzuje się w mieście. W pomieszczeniu jest bardzo mało ruchliwy, więc nawet w małych mieszkaniach znajdzie się dla niego miejsce. Tym bardziej, że w okresie dorastania nie okazuje pasji niszczycielskich.

Krótki włos z gęstym podszerstkiem nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy szczotkowanie co kilka dni
(w okresie linienia codziennie) i kąpiele
w razie potrzeby. Systematycznie należy kontrolować czystość uszu.

Ogar jest psem bardzo odpornym na warunki atmosferyczne i rzadko choruje. Niestety, bardzo często u tej rasy zdarza się wrodzona wada powiek (entropium, czyli podwinięcie powieki) wymagająca interwencji chirurgicznej. Dlatego jeśli właściciel zauważy wyciek z oczu, mrużenie powiek czy inne niepokojące objawy, powinien się udać do lekarza weterynarii.

Ogary nie są psami wybrednymi. Po prostu lubią jeść i mają skłoności do tycia. Należy zatem pamiętać, by dostosować rodzaj karmy do trybu życia i aktywności psa.

Historia ogara polskiego sięga czasów średniowiecza, gdy na terenach Europy zaznaczyły swe panowanie psy Świętego Huberta. Ogar – jak i inne rasy psów gończych – właśnie od psa św. Huberta wywodzi swoje korzenie. Jest bardzo starą rasą użytkową, trwale związaną z burzliwą historią naszego kraju.

W ciągu ostatnich kilku lat ogar przestał być rasą nieznaną w swojej ojczyźnie i jego popularność powoli rośnie. Niestety, nie tak szybko, jakby pragnęli tego jego miłośnicy. Na wystawach psów rasowych stawka ogarów jest coraz większa i coraz bardziej wyrównana. Ogary niewątpliwie zasługują na duże zainteresowanie, ponieważ są doskonałymi psami do towarzystwa, choć nie tak żywiołowymi jak goldeny i labradory.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: VI FCI (psy gończe, posokowce i rasy pokrewne); sekcja 1.2 (średnie psy gończe – wymagane próby pracy)
Wzrost: 56–65 cm (psy), 55–60 cm (suki)
Waga: 25–32 kg (psy), 20–25 kg (suki)
Głowa: dość ciężka, z dużym szerokim wierzchołkiem nosa, wargi grube ze zwisającymi faflami; uszy nisko osadzone, przednie krawędzie przylegające do policzków; dobrze rozwinięte łuki brwiowe; bardzo wyraźna guzowatość potyliczna.
Tułów: prosta górna linia; brzuch niepodkasany; pojemna, głęboka klatka piersiowa; szeroki, muskularny zad.
Ogon: gruby, nisko osadzony, pokryty od spodu dłuższym włosem.
Chody: powolny kłus, podczas gonu niezbyt szybki galop.
Umaszczenie: czaprakowe, dopuszczalne białe znaczenia na piersi, strzałka na głowie i grzbiecie nosa, białe dolne części kończyn i koniec ogona.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]